H Παιδεία στο στόχαστρο

«Οι δύο κύριοι φορείς εξουσίας είναι η κυβέρνηση και η εκπαίδευση. Από τους δύο πιο ισχυρός είναι η εκπαίδευση, γιατί η κυβέρνηση πρέπει πάντα να βασίζεται στην συναίνεση των κυβερνωμένων.»

Η παιδεία στο στόχαστρο

Στα πλαίσια της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης και χάρη στη συναίνεση της κοινωνίας στη συνολική επίθεση που δέχεται, το εκπαιδευτικό σύστημα βρίσκεται και πάλι στο στόχαστρο. Από τη δημιουργία του ελληνικού κράτους, τα πειράματα στην εκπαίδευση δεν σταμάτησαν. Τα τελευταία χρόνια και ιδιαίτερα με τις μεταρρυθμίσεις Κοντογιαννόπουλου, Αρσένη, Γιαννάκου, οι αλλαγές αυτές βρήκαν κοινή συνιστώσα την προσαρμογή στις ανάγκες της ελεύθερης, δίχως όρια και ηθικούς φραγμούς, αγοράς.
Η Διαμαντοπούλου ωστόσο θέλει να φτάσει το μαχαίρι στο κόκκαλο:

• Αύξηση των ωρών διδασκαλίας στο δημοτικό και εισαγωγή νέων δραστηριοτήτων. Σε μία τρυφερή ηλικία, όπου το παιδί θα έπρεπε να είχε ελεύθερο χρόνο να ανακαλύψει τον κόσμο μέσα από το παιχνίδι, επιβαρύνεται με επιπλέον ώρες στεγνής διδασκαλίας.
• 3 υποχρεωτικά μαθήματα στη Β & Γ Λυκείου: η Νέα Ελληνική Γλώσσα και Λογοτεχνία (4 και 2 ώρες διδασκαλίας αντιστοίχως), τα Αγγλικά (3 ώρες) και η Φυσική Αγωγή (3 ώρες). Η συνολική διάρκεια της διδασκαλίας των υποχρεωτικών μαθημάτων θα είναι 12 ώρες την εβδομάδα.
• Υποχρεωτικά μαθήματα: Σύμφωνα με τα προτεινόμενα, θα υπάρχουν έξι ομάδες γνωστικών αντικειμένων, οι οποίες θα περιέχουν μαθήματα εξάωρα «υψηλού επιπέδου» και μαθήματα τρίωρα «βασικού επιπέδου». Κάθε μαθητής θα υποχρεούται να διαλέξει: α) ένα εξάωρο μάθημα από όποια ομάδα μαθημάτων επιθυμεί, εφόσον βεβαίως αυτή διαθέτει μάθημα υψηλού επιπέδου και β) ένα τρίωρο μάθημα από καθεμία από τις λοιπές ομάδες. Άμεση συνέπεια αυτών, η ακόμα μεγαλύτερη εξειδίκευση η οποία θα αποδυναμώσει την κριτική σκέψη και την δυνατότητα του μαθητή για δημιουργία μιας ρεαλιστικής εικόνας του τι συμβαίνει γύρω του.
• Κατάργηση εισαγωγικών εξετάσεων. Η ένταξη των υποψηφίων θα γίνεται σε σχολές (π.χ. Σχολή Θετικών Επιστημών Αθήνας, Θεσσαλονίκης κ.λπ.) ή σε πανεπιστήμια (π.χ. Πάντειο Πανεπιστήμιο). Η τελική κατάταξή τους σε τμήματα, πανεπιστημιακά ή ΤΕΙ, θα γίνεται ύστερα από αξιολογικές διαδικασίες (εξετάσεις) κατά τη διάρκεια του πρώτου έτους σπουδών. Όλα αυτά, οδηγούν σ’ ένα διαρκή ανταγωνισμό μεταξύ των υποψηφίων για τη διατήρηση της θέσης τους μιας και θα φέρει μεγάλη μείωση των εισακτέων.
• Καλλικράτης στην εκπαίδευση με κλείσιμο ή συγχώνευση σχολείων & πανεπιστημίων. Κάτι που, βέβαια, θα έχει ως αποτέλεσμα τη μείωση των θέσεων εργασίας στην εκπαίδευση και την περαιτέρω υποβάθμιση της ποιότητάς της, με πολυάριθμα τμήματα και παιδιά από απομακρυσμένες περιοχές να μένουν χωρίς σχολείο.
• Γενική συνέλευση και πρυτανικό συμβούλιο χάνουν τη δύναμή τους και αντικαθίστανται από τους μάνατζερ. Ο μάνατζερ, θα αποφασίζει ανάλογα με την αξιολόγηση των σχολών για τη χρηματοδότηση τους, η οποία θα πραγματοποιείται από εταιρίες. Οι πανεπιστημιακές κοινότητες θα χάσουν και επίσημα πλέον τη δυνατότητα αυτοελέγχου από τις γενικές συνελεύσεις. Ο μάνατζερ και οι εταιρίες θα καθορίζουν την τύχη των ιδρυμάτων.

Χωρίς αμφιβολία, όλα τα παραπάνω σε συνδυασμό με τη κατάργηση του άρθρου 16 του νόμου πλαισίου και την επίθεση στο άσυλο, έχουν ως επακόλουθο τον πλήρη έλεγχο κάθε ψήγματος ελεύθερης σκέψης και την μετατροπή της σε εμπορική διαδικασία.

Αυτό που για μας έχει μεγάλη σημασία και αποτελεί δομικό στοιχείο του υπάρχοντος εκπαιδευτικού συστήματος είναι πως το παιδί από την πρώτη επαφή με το σχολείο μαθαίνει σκόπιμα ότι η γνώση αποτελεί καταναγκασμό και υποχρέωση και όχι ευχαρίστηση. Ουσιαστικά ο νέος προετοιμάζεται για την παραγωγική διαδικασία, η δουλειά του δεν προσφέρει καμία ικανοποίηση στον ίδιο και το αφεντικό του θα έρθει να αντικαταστήσει το ρόλο του δασκάλου που έχει ήδη αποδεχθεί.

Τα πολύχρονα βιώματά μας από την εκπαιδευτική διαδικασία κάθε βαθμίδας, δεν μας αφήνουν αυταπάτες για το ποιον εξυπηρετεί αυτό το εκπαιδευτικό σύστημα και ποιο είναι το ταξικό του περιεχόμενο. Δεν μας αφήνουν περιθώρια για αναμονή και “καλή πίστη” προς τα νέα πειράματα. Το σχολείο που ζήσαμε και ζούμε, το πανεπιστήμιο που προσπαθούμε να φτάσουμε ή προσπαθούμε να τελειώσουμε, πολύ απέχει από τα όνειρά μας. Οι νέες αλλαγές, προσπαθούν να τα εξαφανίσουν ολοκληρωτικά. Εμείς, δεν μπορούμε παρά να αγωνιστούμε για άλλη μια φορά, ώστε να δούμε – επιτέλους – τα όνειρά μας να γίνονται πραγματικότητα.

Με σχολεία στα οποία θα δίνεται ο χώρος και ο χρόνος ώστε τα παιδιά να είναι ο εαυτός τους. Με εκπαίδευση που δεν θα αποτελεί μια διαχωρισμένη από τη ζωή και επιβαλλόμενη από τα έξω διαδικασία, αλλά εκπλήρωση της ανάγκης του ανθρώπου για γνώση και εξερεύνηση. Με πανεπιστήμια που δεν θα καθοδηγούνται από τα κράτη και τις εταιρίες, αλλά θα λειτουργούν στα πλαίσια των ελεύθερων και αυτοδιαχειριζόμενων κοινοτήτων όσων επιθυμούν να ασχοληθούν με την εξέλιξη της ανθρώπινης γνώσης. Σε μια κοινωνία, χωρίς κράτος και κεφάλαιο, που θα καθορίζει η ίδια τις ανάγκες της και τον τρόπο που θα τις εκπληρώνει.
ΕΜΠΡΟΣ ΓΙΑ ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ-ΔΙΑΔΗΛΩΣΕΙΣ-ΑΠΕΡΓΙΕΣ

«Οι κυβερνήσεις θέλουν από τα σχολεία να παράγουν νομιμόφρονες νέους και το κεφάλαιο θέλει υπάκουους και εκπαιδευμένους εργάτες-υπηρέτες του.»

Ιός Κοινωνικής Απελευθέρωσης

ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΤΩΝ 4 ΔΙΩΚΟΜΕΝΩΝ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΠΑΛΛΟΤΡΙΩΣΗ SUPER MARKET ΣΤΗ ΛΑΡΙΣΑ.

Διωκόμαστε επειδή αγωνιζόμαστε.
Σε μια πόλη όπως η Λάρισα που δεν έχει να ζηλέψει τίποτα από τις ελληνικές μητροπόλεις στην αλλοτρίωση των κοινωνικών σχέσεων και των ταξικών διαχωρισμών, η στοχοποίηση και η ποινικοποίηση όσων προσπαθούν να διαταράξουν την κανονικότητα του κάμπου δημιουργώντας νησίδες αυτοοργάνωσης και ελευθερίας, ήταν θέμα χρόνου.
Το χώρο και το χρόνο δε τον επιλέξαμε εμείς. Αυτό που επιλέξαμε όμως και που αποτελεί συνειδητή επιλογή μας είναι να αγωνιζόμαστε όπου και αν βρεθούμε. Το ότι γνωρίζουμε πως σε μια κλειστή κοινωνία η στοχοποίηση μας ήταν αναπόφευκτη, δε μας εμπόδισε να συνεχίσουμε να αντιστεκόμαστε. Εδώ και 4 χρόνια έχουμε συμμετάσχει σε καταλήψεις-πορείες-απεργίες στη Λάρισα και σε οποιοδήποτε άλλο κινηματικό γεγονός, με αποκορύφωμα της κινηματικής μας δράσης την κατάληψη του κτιρίου του Ι.Κ.Α και μετά την κατεδάφιση του, τη δημιουργία του στεκιού στο χώρο της Ιατρικής σχολής.
Καθώς η φωνή της αντεξουσίας, της αναρχίας και της ελευθερίας αρχίζουν να δυναμώνουν στη πόλη και κυρίως μετά την εξέγερση του δεκέμβρη η καταστολή εντάθηκε. Από αναίτιες προσαγωγές συντρόφων, πεσίματα σε συγκεντρώσεις αλληλεγγύης, έξω από τα δικαστήρια η παρέμβαση της ασφάλειας όπως χώρους εργασίας πολλών συντρόφων, με αποτέλεσμα την απόλυση τους, έως φασιστικές επιθέσεις με μαχαίρια συνθέτουν το σκηνικό τρομοκρατίας.
Στις 11/02/2009 πραγματοποιήθηκε απαλλοτρίωση στο super market Γαλαξίας. Στη συνέχεια τα προϊόντα μοιράστηκαν στη λαϊκή. Μεγάλη δύναμη της αστυνομίας κατέφθασε στο χώρο και επειδή απέτυχε να πιάσει τους δράστες επ’ αυτοφώρω, άρχισε ένα κυνήγι μαγισσών στα γύρω στενά. Στην ουσία η αστυνομία βρήκε την ευκαιρία που περίμενε. Ζητάδες συνέλαβαν δυο από εμάς που έτυχε να βρισκόμαστε εκεί γύρω μόνο και μόνο, όπως ομολογούν και στις καταθέσεις τους, επειδή μας θυμόντουσαν από τις πρόσφατες πορείες στη πόλη, ενώ ασφαλίτες συνέλαβαν άλλες 2 κοπέλες που περίμεναν το αστικό λεωφορείο για να πάνε στο ΤΕΙ! Μείναμε και οι τέσσερις ένα βράδυ στα κρατητήρια της ασφάλειας και την επόμενη μέρα το μεσημέρι απολογηθήκαμε στον ανακριτή με την κατηγορία της ληστρικης κλοπής κατά συναυτουργία που τιμωρείται με κάθειρξη από 5-20 χρόνια! Θεωρούμαστε κατηγορούμενοι για κακουργήματα χωρίς κανένα απολύτως στοιχείο.
Η δίκη μας θα γίνει στο τριμελές εφετείο κακουργημάτων στη Λάρισα την 1η Δεκέμβρη στις 9:00 πμ. Οι αγωνιστές δεν τρομοκρατούνται. Σε μία εποχή που επιχειρείται να ποινικοποιηθεί ένας ολόκληρος πολιτικός χώρος, που διώκονται άνθρωποι οι οποίοι οραματίζονται έναν κόσμο χωρίς εξουσία και εκμετάλλευση.
Η αλληλεγγύη αποτελεί το μεγαλύτερο όπλο που έχουμε στα χέρια μας.
Οι συνειδήσεις δεν ποινικοποιούνται!
1 Δεκέμβρη όλοι στα δικαστήρια!

Marfin, 3 νεκροί..

Marfin: 3 άνθρωποι νεκροί

Δεν έχουμε μάθει ποτέ να μιλάμε με όρους «λάθους», «άτυχης στιγμής», «παράπλευρης απώλειας».

Αυτή είναι η γλώσσα των κατά συρροήν δολοφόνων με τα κουστούμια που μας χαμογελούν ειρωνικά κάθε μέρα από τις καρέκλες των υπουργείων και τις οθόνες των τηλεοράσεων. Δεν έχουμε μάθει να μιλάμε με όρους «προβοκάτσιας», όχι γιατί τέτοιες δεν μπορούν να συμβούν ενίοτε, αλλά γιατί προτιμάμε να αντιλαμβανόμαστε το πεδίο της κοινωνικής σύγκρουσης με πραγματικούς όρους και όχι συνομωσιολογικούς.

Η αναρχία ως κοινωνική στάση ζωής και η αναρχική κοινωνία διέπεται από ελευθερία, σεβασμό, συλλογικότητα και συντροφικότητα. Ο κάθε άνθρωπος ως ξεχωριστό και αυτόνομο όν ζει και επιλέγει τον τρόπο ζωής του χωρίς εξουσιαστές και εντολοδόχους καταπιεστές και με απόλυτο σεβασμό προς τους άλλους. Ο αναρχισμός, ως πορεία προς την αναρχική κοινωνία, ως συμπεριφορά, ως μέσο, εργαλείο για την εξουδετέρωση της εξουσιαστικής , εκμεταλλεύτριας νυν κοινωνίας περιέχει μορφές βίας. Βίας με όρια. Βίας προς τους εχθρούς του ανθρώπου. Βίας για την απελευθέρωση όλων και ως άμυνα από τις βδέλλες του συστήματος. Μα όπως είπε ο Errico Malatesta «χωρίς άχρηστα θύματα»! Αν για κάτι αγωνίζονται οι αναρχικοί, αν για κάτι αξίζει να αγωνιστούν οι άνθρωποι είναι για την Ζωή, την Ελευθερία και την Αξιοπρέπεια. Για έναν κόσμο όπου ο θάνατος δεν θα έχει πια εξουσία…

Τετάρτη 5 Μαΐου, απόγευμα. Μία από τις μεγαλύτερες μεταπολιτευτικές διαδηλώσεις, 200.000 ανθρώπων, αποπειράται να εισβάλει στο κοινοβούλιο, τη στιγμή που μέσα σε αυτό κατοχυρώνονταν η παραπέρα οικονομική μας αφαίμαξη και η λεηλασία των ζωών μας. Χιλιάδες κόσμου επιτίθεται από διάφορα σημεία περιμετρικά της Βουλής στις διμοιρίες που βρίσκονται εκεί για να προστατέψουν τα αφεντικά τους. Το σύνθημα «να καεί, να καεί, το μπουρδέλο η Βουλή» δονεί επί ώρες την ατμόσφαιρα. Οι συγκρούσεις αναπτύσσονται από τις αρχές της Συγγρού μέχρι την πλατεία Ομονοίας. Άπειρα χημικά, αλλά οι διαδηλωτές παραμένουν εκεί. Με ή χωρίς κουκούλες, με ή χωρίς αντιασφυξιογόνες μάσκες, με ή χωρίς πέτρες, με ή χωρίς μολότοφ. Πάντα όμως με αποφασιστικότητα και οργή.

Θα μπορούσαμε σήμερα να χαμογελάμε, να αισιοδοξούμε με το ορμητικό ποτάμι κοινωνικής οργής και αμφισβήτησης που ξεχύθηκε στους δρόμους, όταν όλα τα κοινωνικά αντανακλαστικά μοιάζανε υπνωτισμένα, μουδιασμένα. Όμως ο θάνατος 3 ανθρώπων στην τράπεζα της Σταδίου σκιάζει καθετί, είναι ένα ασήκωτο βάρος στο στήθος.
Την ίδια στιγμή εξοργιστικό είναι το παιχνίδι που στήνεται πάνω στους 3 ανθρώπους από όλο το συρφετό των υπουργών, δημοσιογράφων, μεγαλοαφεντικών, που πουλάνε ευαισθησία, ανθρωπισμό, μιλάνε για την αξία της ανθρώπινης ζωής. Αυτοί που καθημερινά απαξιώνουν κάθε έννοια αξιοπρέπειας και ζωής στους υπηκόους τους, που οδηγούν στην εξαθλίωση, την αυτοκαταστροφή και το θάνατο τεράστια κοινωνικά κομμάτια. Όλοι αυτοί που χρησιμοποιούν τον αδιανόητο θάνατο των 3 συνανθρώπων μας, με μοναδικό σκοπό το να τραβήξουν τον κόσμο από τους δρόμους γιατί τους φοβήθηκαν πραγματικά, να γεμίσουν με ενοχές τους διαδηλωτές, να στοχοποιήσουν πολιτικούς-κοινωνικούς χώρους και να εγκληματοποιήσουν κοινωνικές πρακτικές αντίστασης, να οξύνουν την καταστολή και να σπείρουν τον κοινωνικό φόβο. Ένα τραγικό περιστατικό που χρησιμοποιείται για να πλήξει με τον χυδαιότερο τρόπο και με τη λογική της συλλογικής ευθύνης τον αναρχικό-αντιεξουσιαστικό-αντισυναινετικό χώρο.
Ξέρουμε καλά πως οι 3 εργαζόμενοι στην τράπεζα δεν ανήκουν στις «ευαισθησίες» των υπουργών, των Βγενόπουλων και των Πρετεντέρηδων. Οι 3 αδικοχαμένοι εργαζόμενοι είναι κομμάτι του δικού μας πόνου. Ξέρουμε επίσης καλά πως η κοινωνική σύγκρουση στους δρόμους, πάντα μιλούσε και μιλάει τη γλώσσα της αλληλεγγύης, της ευαισθησίας, των ανθρώπινων σχέσεων. Ότι οι αναρχικοί-αντιεξουσιαστές δε διαχώριζαν την πολιτική στόχευση και αποτελεσματικότητα μιας εμπρηστικής ενέργειας σε έναν καπιταλιστικό στόχο από τη φροντίδα να μην υπάρξουν μέσα σε αυτόν έγκλειστοι άνθρωποι. Επίσης, ακριβώς επειδή γνωρίζουμε πως τα αφεντικά (και πόσο μάλλον μεγαλοκαθάρματα τύπου Βγενόπουλου) αντιλαμβάνονται τους υπαλλήλους τους ως αναλώσιμο υλικό (άρα καμιά φροντίδα προστασίας τους και καμιά έξοδος κινδύνου πιθανά δεν θα υπάρχει στα «ευαγή» καταστήματα του), η επίγνωση αυτή λειτουργεί ως ένας ακόμη αποτρεπτικός λόγος για οποιαδήποτε επίθεση.

Αυτό που είναι εξοργιστικό τώρα είναι ότι δύο χέρια, αδιαφορώντας για το αν μέσα στο υποκατάστημα βρίσκονταν εργαζόμενοι, έβαλαν φωτιά. Δύο χέρια, που η λογική που τα κινούσε όχι μόνο διακρίνεται για την ηλιθιότητά της, αλλά και ευθύνεται για το κατασταλτικό σχέδιο το οποίο έθεσε σε εφαρμογή.
Το ατομικό Εγώ επιτίθεται στο συλλογικό Εμείς.Αυτό το Εγώ, που διογκώθηκε μέσα από μηδενιστικές αντιλήψεις κι από ένα στρεβλό «αίσθημα δικαίου», που αποτελεί γέννημα και κομμάτι του ίδιου του καπιταλισμού, συναντήθηκε με την αποπολιτικοποίηση, το καμποσιλίκι, την τσογλανιά και την αδιαφορία και οδήγησε με μαθηματική ακρίβεια σε πράξεις που στρέφονται συνολικά ενάντια στην κοινωνία και τις αντιστάσεις της. Και Εμείς, είμαστε σήμερα, φτωχότεροι.Ακόμη κι αν το κίνημα άφησε, με τις πράξεις και τις παραλήψεις του, χώρο στις αντιλήψεις αυτές, φέρει τώρα την ευθύνη της συνολικής αντιμετώπισης και απομόνωσής τους. Αλλά, η ευθύνη δεν τελειώνει εδώ. Συνεχίζει. Υπάρχει απέναντι στην κοινωνική συγκυρία, στην κρισιμότητα της κατάστασης, απέναντι στους ίδιους μας τους εαυτούς, σε ό,τι πρεσβεύουμε και προσπαθούμε να πραγματώσουμε και να δημιουργήσουμε.

Tα γεγονότα της 5ης Μάη, οι πολύωρες συγκρούσεις δεκάδων χιλιάδων διαδηλωτών, οι όμορφες εικόνες των ξηλωμένων πεζοδρομίων, των οργισμένων βλεμμάτων και των χειρονομιών αλληλεγγύης, όσο κι αν προσπαθούν να απαξιωθούν από το συρφετό κοινωνικών παράσιτων με ακριβά κουστούμια, αυτά οφείλουν να παραμείνουν ζωντανά. Υποσχέσεις νέων κοινωνικών, αδιαμεσολάβητων, ακηδεμόνευτων συναντήσεων σύγκρουσης. Και η μοναδική απάντηση σε όλη αυτήν την απόπειρα μουδιάσματος των κοινωνικών αντανακλαστικών για να προωθηθούν τα αντικοινωνικά τους μέτρα με πρόσχημα την «οικονομική κρίση» είναι να συνεχίσουμε να είμαστε στους δρόμους. Με οργή. Και άλλη τόση αλληλεγγύη.

Ιός Κοινωνικής απελευθέρωσης

Ιός Κοινωνικής απελευθέρωσης

Aν το δίκιο θες, καλέ μου,

με το δίκιο του πολέμου θα το βρεις.

Το ντόπιο και διεθνές κεφάλαιο σφίγγει τη θηλιά στο λαιμό μας απειλώντας το παρόν και το μέλλον μας, ενώ το ελληνικό κράτος, επίσημα υπέγραψε την υποθήκη.

Η κυβέρνηση έχει δηλώσει εδώ και καιρό: “Έχουμε πόλεμο”. Πολεμικά είναι τα μέτρα ενάντια στην κοινωνική πλειοψηφία που λαμβάνει το κράτος με την καθοδήγηση του ΔΝΤ, της ΕΕ. Οι μηχανισμοί στήριξης δεν είναι τα ταμεία των λαών ειναι ένα ματσο κερδοσκόπων επενδυτών. Το κεφάλαιο έρχεται να μας σώσει;ή απλά αλλάζουμε νταβατζήδες; Μήπως πλέον να ζητάμε ρουσφέτια στααγγλικά;
Βασικός τους στόχος αυτή τη στιγμή είναι να κάνουν πράξη όλες εκείνες τις αναδιαρθρώσεις που χρειάζονται για την πλήρη αλλαγή των εργασιακών σχέσεων. Ζητούν από την κοινωνία να ζει υπό τη διαρκή τρομοκρατία της φτώχειας, της ανεργίας και της καταστολής. Το “ενάντια στον εργασιακό μεσαίωνα” δεν είναι πια μόνο ένα σύνθημα αλλά μια πραγματικότητα και αν δεν αντισταθούμε σήμερα υπονομεύουμε το μέλλον των δικών μας αλλά και των μελλοντικών γενεών των καταπιεζόμενων κοινωνικών στρωμάτων.

Το πείραμα που επιχειρείται με σκοπό να δοκιμαστούν τόσο τα όρια επιβίωσης των κοινωνικών τάξεων που ήδη ζουν υπό καθεστώς φτώχειας, όσο και τα αντανακλαστικά όλων των υπολοίπων είναι γεγονός.

Είναι ξεκάθαρο πως οι μόνοι ωφελημένοι θα είναι αυτοί που δημιούργησαν την κρίση, δηλαδή το ντόπιο και διεθνές κεφάλαιο, στο οποίο θα περάσουν όλα τα δημόσια αγαθά και οι υπηρεσίες που θα έπρεπε να ανήκουν σε όλους μας.

Το ξεπούλημα των συνδικάτων και της «ηγεσίας» του εργατικού κινήματος, που αντί να προετοιμάζει τους εργάτες για την κατάληψη των χώρων παραγωγής και την διεύθυνσή τους από τους ίδιους τους πνευματικούς και χειρωνάκτες εργαζόμενους, αναδεικνύοντας την αρχή της αυτοδιεύθυνσης σαν την μόνη λύση για την περιφρούρηση της ανθρώπινης αξιοπρέπειας, ξεπουλά τα όνειρα μιας ολόκληρης κοινωνίας στο περιθώριο της ζητιανιάς και τηςσυνδιαλλαγής.
Η οικονομική κρίση δεν υπάρχει εξαιτίας μας, εξαιτίας μας όμως υπάρχουν δεκάδες κατειλημμένα εργοστάσια, στην Αργεντινή, στην Γερμανία, στο Μεξικό που δουλεύουν χωρίς ιδιοκτήτες και διευθυντές, με μόνη αρχή την αλληλεγγύη και μόνο γνώμονα το συλλογικό καλό. Εξαιτίας μας υπάρχουν επιτροπές γειτονιάς που φέρνουν τους κάτοικους κοντά τον ένα με τον άλλο χωρίς «πολιτικούς» εκπροσώπους και κοινοβουλευτικά ερπετά.

ΕΥΡΩΠΑΪΚΟ ΚΙΝΗΜΑ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ

Στις 5 Μάη καλούνται συγκεντρώσεις: Στη Βιέννη μπροστά στην Ελληνική πρεσβεία. Στο Μπιλμπάο μπροστά στο Ελληνικό προξενείο Στο Λονδίνο μπροστά στην Ελληνική πρεσβεία. Στο Παρίσι μπροστά στην αντιπροσωπεία της ΕΕ. Στο Βερολίνο μπροστά στην Καγκελαρία. Στη Βουδαπέστη μπροστά στην Ελληνική πρεσβεία. Στις Βρυξέλλες μπροστά από το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο

Οι λαοί δεν χρωστούν σε κανέναν. Η ζωή και η ελευθερία μας δεν υποθηκεύονται, δεν ξεπουλιούνται!

ΑΠΟ ΤΗ ΖΗΤΙΑΝΙΑ ΣΤΗΝ ΑΥΤΟΔΙΕΥΘΥΝΣΗ

ΟΛΟΙ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ

ΙΟΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗΣ

Πορεία πραγματοποιήθηκε στις 05/05 στην Λαρισα εναντια στα οικονομικα μετρα το αναρχικο/αντιεξουσιαστικο μπλοκ ηταν περιπου στα 80 ατομα που είναι καλά για τα δεδομένα της πόλης.Είχε αρκετά καλό παλμό και δύναμη η πορεία, φωνάζονταν συνθήματα συνεχώς, μάλιστα καταστράφηκαν και κάποιες κάμερες τραπεζών και έπεσαν μπογιές σε τράπεζες. Αρκετός κόσμος χειροκροτούσε στις κάμερες.
Προς το τέλος της πορείας ένα σημαντικό κομμάτι των διαδηλωτών έκανε κατάληψη στη Νομαρχία όπου κρεμάστηκαν και πανώ και έμεινε εκεί για περισσότερο από μιάμιση ώρα. Αρχικά έφτασαν διμοιρίες αλλά μετά από λίγη ώρα αποσύρθηκαν και έμεινε η “διακριτική” παρακολούθηση των ασφαλιτών.

Στη συνέχεια ο κόσμος που ήταν στη Νομαρχία κατευθύνθηκε με πορεία στην πλατεία Ταχυδρομείου και εκεί διαλύθηκε. Λίγο μετά προσήγαγαν οι μπάτσοι διαδηλωτή που αποχωρούσε, προσαγωγή που μετατρέψανε σε σύλληψη για φθορές και συμμετοχή στην κατάληψη της Νομαρχίας. Άμεσα συγκεντρώθηκαν αλληλέγγυοι πρώτα στο δικαστικό και ύστερα έξω από το αστυνομικό τμήμα όπου και παρέμειναν μέχρι το απόγευμα.Την επομενη μερα αφέθηκε ελεύθερος.