H Παιδεία στο στόχαστρο

«Οι δύο κύριοι φορείς εξουσίας είναι η κυβέρνηση και η εκπαίδευση. Από τους δύο πιο ισχυρός είναι η εκπαίδευση, γιατί η κυβέρνηση πρέπει πάντα να βασίζεται στην συναίνεση των κυβερνωμένων.»

Η παιδεία στο στόχαστρο

Στα πλαίσια της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης και χάρη στη συναίνεση της κοινωνίας στη συνολική επίθεση που δέχεται, το εκπαιδευτικό σύστημα βρίσκεται και πάλι στο στόχαστρο. Από τη δημιουργία του ελληνικού κράτους, τα πειράματα στην εκπαίδευση δεν σταμάτησαν. Τα τελευταία χρόνια και ιδιαίτερα με τις μεταρρυθμίσεις Κοντογιαννόπουλου, Αρσένη, Γιαννάκου, οι αλλαγές αυτές βρήκαν κοινή συνιστώσα την προσαρμογή στις ανάγκες της ελεύθερης, δίχως όρια και ηθικούς φραγμούς, αγοράς.
Η Διαμαντοπούλου ωστόσο θέλει να φτάσει το μαχαίρι στο κόκκαλο:

Αύξηση των ωρών διδασκαλίας στο δημοτικό και εισαγωγή νέων δραστηριοτήτων. Σε μία τρυφερή ηλικία, όπου το παιδί θα έπρεπε να είχε ελεύθερο χρόνο να ανακαλύψει τον κόσμο μέσα από το παιχνίδι, επιβαρύνεται με επιπλέον ώρες στεγνής διδασκαλίας.
3 υποχρεωτικά μαθήματα στη Β & Γ Λυκείου: η Νέα Ελληνική Γλώσσα και Λογοτεχνία (4 και 2 ώρες διδασκαλίας αντιστοίχως), τα Αγγλικά (3 ώρες) και η Φυσική Αγωγή (3 ώρες). Η συνολική διάρκεια της διδασκαλίας των υποχρεωτικών μαθημάτων θα είναι 12 ώρες την εβδομάδα.
• Υποχρεωτικά μαθήματα: Σύμφωνα με τα προτεινόμενα, θα υπάρχουν έξι ομάδες γνωστικών αντικειμένων, οι οποίες θα περιέχουν μαθήματα εξάωρα «υψηλού επιπέδου» και μαθήματα τρίωρα «βασικού επιπέδου». Κάθε μαθητής θα υποχρεούται να διαλέξει: α) ένα εξάωρο μάθημα από όποια ομάδα μαθημάτων επιθυμεί, εφόσον βεβαίως αυτή διαθέτει μάθημα υψηλού επιπέδου και β) ένα τρίωρο μάθημα από καθεμία από τις λοιπές ομάδες.
Άμεση συνέπεια αυτών, η ακόμα μεγαλύτερη εξειδίκευση η οποία θα αποδυναμώσει την κριτική σκέψη και την δυνατότητα του μαθητή για δημιουργία μιας ρεαλιστικής εικόνας του τι συμβαίνει γύρω του.
Κατάργηση εισαγωγικών εξετάσεων. Η ένταξη των υποψηφίων θα γίνεται σε σχολές (π.χ. Σχολή Θετικών Επιστημών Αθήνας, Θεσσαλονίκης κ.λπ.) ή σε πανεπιστήμια (π.χ. Πάντειο Πανεπιστήμιο). Η τελική κατάταξή τους σε τμήματα, πανεπιστημιακά ή ΤΕΙ, θα γίνεται ύστερα από αξιολογικές διαδικασίες (εξετάσεις) κατά τη διάρκεια του πρώτου έτους σπουδών. Όλα αυτά, οδηγούν σ’ ένα διαρκή ανταγωνισμό μεταξύ των υποψηφίων για τη διατήρηση της θέσης τους μιας και θα φέρει μεγάλη μείωση των εισακτέων.
Καλλικράτης στην εκπαίδευση με κλείσιμο ή συγχώνευση σχολείων & πανεπιστημίων. Κάτι που, βέβαια, θα έχει ως αποτέλεσμα τη μείωση των θέσεων εργασίας στην εκπαίδευση και την περαιτέρω υποβάθμιση της ποιότητάς της, με πολυάριθμα τμήματα και παιδιά από απομακρυσμένες περιοχές να μένουν χωρίς σχολείο.
Γενική συνέλευση και πρυτανικό συμβούλιο χάνουν τη δύναμή τους και αντικαθίστανται από τους μάνατζερ. Ο μάνατζερ, θα αποφασίζει ανάλογα με την αξιολόγηση των σχολών για τη χρηματοδότηση τους, η οποία θα πραγματοποιείται από εταιρίες. Οι πανεπιστημιακές κοινότητες θα χάσουν και επίσημα πλέον τη δυνατότητα αυτοελέγχου από τις γενικές συνελεύσεις. Ο μάνατζερ και οι εταιρίες θα καθορίζουν την τύχη των ιδρυμάτων.

Χωρίς αμφιβολία, όλα τα παραπάνω σε συνδυασμό με τη κατάργηση του άρθρου 16 του νόμου πλαισίου και την επίθεση στο άσυλο, έχουν ως επακόλουθο τον πλήρη έλεγχο κάθε ψήγματος ελεύθερης σκέψης και την μετατροπή της σε εμπορική διαδικασία.

Αυτό που για μας έχει μεγάλη σημασία και αποτελεί δομικό στοιχείο του υπάρχοντος εκπαιδευτικού συστήματος είναι πως το παιδί από την πρώτη επαφή με το σχολείο μαθαίνει σκόπιμα ότι η γνώση αποτελεί καταναγκασμό και υποχρέωση και όχι ευχαρίστηση. Ουσιαστικά ο νέος προετοιμάζεται για την παραγωγική διαδικασία, η δουλειά του δεν προσφέρει καμία ικανοποίηση στον ίδιο και το αφεντικό του θα έρθει να αντικαταστήσει το ρόλο του δασκάλου που έχει ήδη αποδεχθεί.

Τα πολύχρονα βιώματά μας από την εκπαιδευτική διαδικασία κάθε βαθμίδας, δεν μας αφήνουν αυταπάτες για το ποιον εξυπηρετεί αυτό το εκπαιδευτικό σύστημα και ποιο είναι το ταξικό του περιεχόμενο. Δεν μας αφήνουν περιθώρια για αναμονή και “καλή πίστη” προς τα νέα πειράματα. Το σχολείο που ζήσαμε και ζούμε, το πανεπιστήμιο που προσπαθούμε να φτάσουμε ή προσπαθούμε να τελειώσουμε, πολύ απέχει από τα όνειρά μας. Οι νέες αλλαγές, προσπαθούν να τα εξαφανίσουν ολοκληρωτικά. Εμείς, δεν μπορούμε παρά να αγωνιστούμε για άλλη μια φορά, ώστε να δούμε – επιτέλους – τα όνειρά μας να γίνονται πραγματικότητα.

Με σχολεία στα οποία θα δίνεται ο χώρος και ο χρόνος ώστε τα παιδιά να είναι ο εαυτός τους. Με εκπαίδευση που δεν θα αποτελεί μια διαχωρισμένη από τη ζωή και επιβαλλόμενη από τα έξω διαδικασία, αλλά εκπλήρωση της ανάγκης του ανθρώπου για γνώση και εξερεύνηση. Με πανεπιστήμια που δεν θα καθοδηγούνται από τα κράτη και τις εταιρίες, αλλά θα λειτουργούν στα πλαίσια των ελεύθερων και αυτοδιαχειριζόμενων κοινοτήτων όσων επιθυμούν να ασχοληθούν με την εξέλιξη της ανθρώπινης γνώσης. Σε μια κοινωνία, χωρίς κράτος και κεφάλαιο, που θα καθορίζει η ίδια τις ανάγκες της και τον τρόπο που θα τις εκπληρώνει.
ΕΜΠΡΟΣ ΓΙΑ ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ-ΔΙΑΔΗΛΩΣΕΙΣ-ΑΠΕΡΓΙΕΣ

«Οι κυβερνήσεις θέλουν από τα σχολεία να παράγουν νομιμόφρονες νέους και το κεφάλαιο θέλει υπάκουους και εκπαιδευμένους εργάτες-υπηρέτες του.»

Ιός Κοινωνικής Απελευθέρωσης

Author: Ιός Κοινωνικής Απελευθέρωσης

Ιός Κοινωνικής Απελευθέρωσης Αναρχική / Αντιεξουσιαστική Συλλογικότητα Λάρισας

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *