Category: Uncategorized

Marfin: 3 άνθρωποι νεκροί

Δεν έχουμε μάθει ποτέ να μιλάμε με όρους «λάθους», «άτυχης στιγμής», «παράπλευρης απώλειας».

Αυτή είναι η γλώσσα των κατά συρροήν δολοφόνων με τα κουστούμια που μας χαμογελούν ειρωνικά κάθε μέρα από τις καρέκλες των υπουργείων και τις οθόνες των τηλεοράσεων. Δεν έχουμε μάθει να μιλάμε με όρους «προβοκάτσιας», όχι γιατί τέτοιες δεν μπορούν να συμβούν ενίοτε, αλλά γιατί προτιμάμε να αντιλαμβανόμαστε το πεδίο της κοινωνικής σύγκρουσης με πραγματικούς όρους και όχι συνομωσιολογικούς.

Η αναρχία ως κοινωνική στάση ζωής και η αναρχική κοινωνία διέπεται από ελευθερία, σεβασμό, συλλογικότητα και συντροφικότητα. Ο κάθε άνθρωπος ως ξεχωριστό και αυτόνομο όν ζει και επιλέγει τον τρόπο ζωής του χωρίς εξουσιαστές και εντολοδόχους καταπιεστές και με απόλυτο σεβασμό προς τους άλλους. Ο αναρχισμός, ως πορεία προς την αναρχική κοινωνία, ως συμπεριφορά, ως μέσο, εργαλείο για την εξουδετέρωση της εξουσιαστικής , εκμεταλλεύτριας νυν κοινωνίας περιέχει μορφές βίας. Βίας με όρια. Βίας προς τους εχθρούς του ανθρώπου. Βίας για την απελευθέρωση όλων και ως άμυνα από τις βδέλλες του συστήματος. Μα όπως είπε ο Errico Malatesta «χωρίς άχρηστα θύματα»! Αν για κάτι αγωνίζονται οι αναρχικοί, αν για κάτι αξίζει να αγωνιστούν οι άνθρωποι είναι για την Ζωή, την Ελευθερία και την Αξιοπρέπεια. Για έναν κόσμο όπου ο θάνατος δεν θα έχει πια εξουσία…

Τετάρτη 5 Μαΐου, απόγευμα. Μία από τις μεγαλύτερες μεταπολιτευτικές διαδηλώσεις, 200.000 ανθρώπων, αποπειράται να εισβάλει στο κοινοβούλιο, τη στιγμή που μέσα σε αυτό κατοχυρώνονταν η παραπέρα οικονομική μας αφαίμαξη και η λεηλασία των ζωών μας. Χιλιάδες κόσμου επιτίθεται από διάφορα σημεία περιμετρικά της Βουλής στις διμοιρίες που βρίσκονται εκεί για να προστατέψουν τα αφεντικά τους. Το σύνθημα «να καεί, να καεί, το μπουρδέλο η Βουλή» δονεί επί ώρες την ατμόσφαιρα. Οι συγκρούσεις αναπτύσσονται από τις αρχές της Συγγρού μέχρι την πλατεία Ομονοίας. Άπειρα χημικά, αλλά οι διαδηλωτές παραμένουν εκεί. Με ή χωρίς κουκούλες, με ή χωρίς αντιασφυξιογόνες μάσκες, με ή χωρίς πέτρες, με ή χωρίς μολότοφ. Πάντα όμως με αποφασιστικότητα και οργή.

Θα μπορούσαμε σήμερα να χαμογελάμε, να αισιοδοξούμε με το ορμητικό ποτάμι κοινωνικής οργής και αμφισβήτησης που ξεχύθηκε στους δρόμους, όταν όλα τα κοινωνικά αντανακλαστικά μοιάζανε υπνωτισμένα, μουδιασμένα. Όμως ο θάνατος 3 ανθρώπων στην τράπεζα της Σταδίου σκιάζει καθετί, είναι ένα ασήκωτο βάρος στο στήθος.
Την ίδια στιγμή εξοργιστικό είναι το παιχνίδι που στήνεται πάνω στους 3 ανθρώπους από όλο το συρφετό των υπουργών, δημοσιογράφων, μεγαλοαφεντικών, που πουλάνε ευαισθησία, ανθρωπισμό, μιλάνε για την αξία της ανθρώπινης ζωής. Αυτοί που καθημερινά απαξιώνουν κάθε έννοια αξιοπρέπειας και ζωής στους υπηκόους τους, που οδηγούν στην εξαθλίωση, την αυτοκαταστροφή και το θάνατο τεράστια κοινωνικά κομμάτια. Όλοι αυτοί που χρησιμοποιούν τον αδιανόητο θάνατο των 3 συνανθρώπων μας, με μοναδικό σκοπό το να τραβήξουν τον κόσμο από τους δρόμους γιατί τους φοβήθηκαν πραγματικά, να γεμίσουν με ενοχές τους διαδηλωτές, να στοχοποιήσουν πολιτικούς-κοινωνικούς χώρους και να εγκληματοποιήσουν κοινωνικές πρακτικές αντίστασης, να οξύνουν την καταστολή και να σπείρουν τον κοινωνικό φόβο. Ένα τραγικό περιστατικό που χρησιμοποιείται για να πλήξει με τον χυδαιότερο τρόπο και με τη λογική της συλλογικής ευθύνης τον αναρχικό-αντιεξουσιαστικό-αντισυναινετικό χώρο.
Ξέρουμε καλά πως οι 3 εργαζόμενοι στην τράπεζα δεν ανήκουν στις «ευαισθησίες» των υπουργών, των Βγενόπουλων και των Πρετεντέρηδων. Οι 3 αδικοχαμένοι εργαζόμενοι είναι κομμάτι του δικού μας πόνου. Ξέρουμε επίσης καλά πως η κοινωνική σύγκρουση στους δρόμους, πάντα μιλούσε και μιλάει τη γλώσσα της αλληλεγγύης, της ευαισθησίας, των ανθρώπινων σχέσεων. Ότι οι αναρχικοί-αντιεξουσιαστές δε διαχώριζαν την πολιτική στόχευση και αποτελεσματικότητα μιας εμπρηστικής ενέργειας σε έναν καπιταλιστικό στόχο από τη φροντίδα να μην υπάρξουν μέσα σε αυτόν έγκλειστοι άνθρωποι. Επίσης, ακριβώς επειδή γνωρίζουμε πως τα αφεντικά (και πόσο μάλλον μεγαλοκαθάρματα τύπου Βγενόπουλου) αντιλαμβάνονται τους υπαλλήλους τους ως αναλώσιμο υλικό (άρα καμιά φροντίδα προστασίας τους και καμιά έξοδος κινδύνου πιθανά δεν θα υπάρχει στα «ευαγή» καταστήματα του), η επίγνωση αυτή λειτουργεί ως ένας ακόμη αποτρεπτικός λόγος για οποιαδήποτε επίθεση.

Αυτό που είναι εξοργιστικό τώρα είναι ότι δύο χέρια, αδιαφορώντας για το αν μέσα στο υποκατάστημα βρίσκονταν εργαζόμενοι, έβαλαν φωτιά. Δύο χέρια, που η λογική που τα κινούσε όχι μόνο διακρίνεται για την ηλιθιότητά της, αλλά και ευθύνεται για το κατασταλτικό σχέδιο το οποίο έθεσε σε εφαρμογή.
Το ατομικό Εγώ επιτίθεται στο συλλογικό Εμείς.Αυτό το Εγώ, που διογκώθηκε μέσα από μηδενιστικές αντιλήψεις κι από ένα στρεβλό «αίσθημα δικαίου», που αποτελεί γέννημα και κομμάτι του ίδιου του καπιταλισμού, συναντήθηκε με την αποπολιτικοποίηση, το καμποσιλίκι, την τσογλανιά και την αδιαφορία και οδήγησε με μαθηματική ακρίβεια σε πράξεις που στρέφονται συνολικά ενάντια στην κοινωνία και τις αντιστάσεις της. Και Εμείς, είμαστε σήμερα, φτωχότεροι.Ακόμη κι αν το κίνημα άφησε, με τις πράξεις και τις παραλήψεις του, χώρο στις αντιλήψεις αυτές, φέρει τώρα την ευθύνη της συνολικής αντιμετώπισης και απομόνωσής τους. Αλλά, η ευθύνη δεν τελειώνει εδώ. Συνεχίζει. Υπάρχει απέναντι στην κοινωνική συγκυρία, στην κρισιμότητα της κατάστασης, απέναντι στους ίδιους μας τους εαυτούς, σε ό,τι πρεσβεύουμε και προσπαθούμε να πραγματώσουμε και να δημιουργήσουμε.

Tα γεγονότα της 5ης Μάη, οι πολύωρες συγκρούσεις δεκάδων χιλιάδων διαδηλωτών, οι όμορφες εικόνες των ξηλωμένων πεζοδρομίων, των οργισμένων βλεμμάτων και των χειρονομιών αλληλεγγύης, όσο κι αν προσπαθούν να απαξιωθούν από το συρφετό κοινωνικών παράσιτων με ακριβά κουστούμια, αυτά οφείλουν να παραμείνουν ζωντανά. Υποσχέσεις νέων κοινωνικών, αδιαμεσολάβητων, ακηδεμόνευτων συναντήσεων σύγκρουσης. Και η μοναδική απάντηση σε όλη αυτήν την απόπειρα μουδιάσματος των κοινωνικών αντανακλαστικών για να προωθηθούν τα αντικοινωνικά τους μέτρα με πρόσχημα την «οικονομική κρίση» είναι να συνεχίσουμε να είμαστε στους δρόμους. Με οργή. Και άλλη τόση αλληλεγγύη.

Ιός Κοινωνικής απελευθέρωσης

Ιός Κοινωνικής απελευθέρωσης

ΣΤΗ ΖΩΗ ΚΕΡΑΥΝΟΣ.

Φορτισμένος με γνήσια αγωνία για τις επιλογές, το αύριο, τους συντρόφους, τον αγώνα.
Με σκέψεις αιχμηρές, σφυρηλατημένες στη στόφα της προσωπικής δουλειάς και του κινήματος.
Με πράξεις αποφασισμένες, ακλόνητες, πύρινες.
Έδειξες με τη ζωή σου ότι ο τρόπος του επαναστάτη είναι να λέει λίγα και μετρημένα λόγια, να πράττει με λύσσα και αφοσίωση. Με λύσσα και συνείδηση.
Στη θύμησή σου οι γροθιές σφίγγουν…
Τα δάκρυα γίνονται όπλα…
Και η παλιά Υπόθεση τίθεται ακόμα πιο επιτακτικά.

ΚΑΙ ΣΤΟ ΘΑΝΑΤΟ ΛΥΚΟΣ.

Σου αρκούσε μια ανάσα, μια απόφαση και η ατσαλένια θέληση.
Με το όπλο στο χέρι και την ελευθερία στο βλέμμα, κυνήγησες τα όνειρα σου μέχρι τέλους.
Όπως έζησες έτσι και έφυγες. Άγρια και ελεύθερα.

ΟΙ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΕΣ ΟΤΑΝ ΠΕΘΑΙΝΟΥΝ ΔΕ ΧΑΝΟΝΤΑΙ.

Καβαλάνε ένα αστέρι και χαράζουν πορείες ελευθερίας στο άπειρο.
Ζωγραφίζουν με το αίμα τους αυτό που ο καθένας μας ονειρεύεται μα φοβάται να τολμήσει.
Είναι πυγολαμπίδες στα σκοτάδια της αδράνειας.
Είναι η Φωτιά, ο αγώνας, ο δρόμος.
Ας πάρουμε όλοι φωτιά απ’τη φωτιά τους…
Να μην ξεχάσουμε – να πράξουμε.

ΤΙΜΗ ΣΤΟΝ ΑΝΑΡΧΙΚΟ ΛΑΜΠΡΟ ΦΟΥΝΤΑ.

Ο αγώνας συνεχίζεται.
Καλό ταξίδι σύντροφε.

(απο την αφίσα που κολλήθηκε γυρω απο τα εξάρχεια για τον Λάμπρο Φούντα που έπεσε νεκρός απο σφαίρα αστυνομικών στη Δάφνη)

Ένας κόσμος χωρισμένος σε κλουβιά. Και μέσα του εμείς, αγρίμια που υπερασπίζονται με νύχια και με δόντια «αυτό που τους ανήκει» και είναι έτοιμα να κατασπαράξουν οποιονδήποτε διαφορετικό από αυτά που προσπαθεί να βρει καταφύγιο στην τόσο σημαντική γη τους. Είναι πράγματι αυτό που θέλουμε να είμαστε; Ας σκεφτούμε τους δούλους της αρχαίας Αθήνας όπως μας τους παρουσίασε ο Αριστοτέλης: Οι σκλάβοι στην Αθήνα αποτελούσαν περιουσία του αφέντη τους (ή του κράτους), που μπορούσε να τους μεταχειριστεί όπως έκρινε σωστό.
Μπορούσε να τους δώσει, πουλήσει, νοικιάσει ή κληροδοτήσει. Ένας δούλος μπορούσε να παντρευτεί και να αποκτήσει παιδιά, αλλά μια τέτοια οικογένεια δεν ήταν αναγνωρισμένη από την πολιτεία, και ο κύριός τους μπορούσε να σκορπίσει τα μέλη της αν ήθελε.
Οι δούλοι είχαν ελάχιστα δικαιώματα στις δίκες και πάντα αντιπροσωπεύονταν από τον κύριό τους σε τέτοιες περιστάσεις. Κάποιο παράπτωμα που θα τιμωρούταν με πρόστιμο για έναν ελεύθερο πολίτη, για κάποιο δούλο θα σήμαινε μαστίγωμα. Με μικροεξαιρέσεις η κατάθεση ενός δούλου δεν είχε νομική ισχύ εκτός κι αν ήταν απόρροια βασανιστηρίων. Οι δούλοι βασανίζονταν σε διάφορες περιστάσεις κατά τη διάρκεια κάποιας δίκης γιατί παρέμεναν πιστοί στον κύριό τους. Μας θυμίζει λοιπόν τους «δούλους» της σημερινής εποχής, τους μετανάστες, που έχουν τόσα δικαιώματα και ελευθερίες στις σύγχρονες, εξελιγμένες και δήθεν ανεκτικές κοινωνίες όσα οι σκλάβοι στα πανάρχαια χρόνια Τώρα λοιπόν που κατατέθηκε το νέο νομοσχέδιο περί ελληνικής ιθαγένειας για τα παιδιά των αλλοδαπών που γεννήθηκαν ή παρακολουθούν ελληνικό σχολείο στην Ελλάδα, οι οπαδοί του συστήματος δουλοποίησης των μεταναστών εξεγείρονται. Ομαδικά «πυρά» από ακροδεξιούς, βέβαια και «ελληναράδες» έχουν τεθεί σε δημόσια διαβούλευση για το συγκεκριμένο νομοσχέδιο. Οι περισσότεροι προτείνουν ως δήθεν λύση το δημοψήφισμα…”Ξεχνώντας” πως ποτέ τα ανθρώπινα αλλά και τα πολιτικά, δημοκρατικά δικαιώματα δεν αποφασίζονται με αυτόν τον τρόπο. Μια Δημοκρατία ΟΦΕΙΛΕΙ έτσι κι αλλιώς να τα παρέχει και να τα υπερασπίζεται χωρίς να τα διαπραγματεύεται. Πάσης φύσεως φασιστοειδή ποντάρουν στο φόβο του λαού και τον εντείνουν με τη βοήθεια πάντα των κατά τα άλλα αντικειμενικών και αμερόληπτων Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης (ή Εξαπάτησης). Κάθε συνειδητοποιημένος πολίτης του κόσμου, όμως πρέπει να καταλάβει ότι δεν πρέπει καν να τίθεται θέμα δημοψηφίσματος όταν το θέμα αφορά θεμελιώδη ανθρώπινα δικαιώματα. Προϋποτίθεται ότι ζούμε σε μια κοινότητα, σ’ ένα «κράτος», ότι συναναστρεφόμαστε με πολίτες και όχι με λυσσασμένους «πατριώτες». Και όσοι αρνούνται να δώσουν στους μετανάστες τα (αυτονόητα) δικαιώματα απλά αρνούνται και την αλήθεια, ότι δηλαδή στο βάθος είμαστε όλοι μετανάστες. Είμαστε όλοι, απ’ του διαόλου τη μάνα ο καθείς, απέναντι στο κράτος, στην εξουσία, στους λίγους, στους ισχυρούς που διαφεντεύουν την ύπαρξή μας και διαπραγματεύονται τα δικαιώματα και τις ελευθερίες μας. Βέβαια, το παρόν νομοσχέδιο είναι μεν μια καλή αρχή, δεν μπορούμε όμως να «κάνουμε τα στραβά μάτια» στους λόγους για τους οποίους προτάθηκε. Γιατί αναμφίβολα είναι μια καιροσκοπική κίνηση από μέρους της κυβέρνησης και σίγουρα ψηφοθηρική. Πρέπει άρα να γίνουν ουσιαστικότερες κινήσεις για το θέμα των μεταναστών για να μπορέσουν επιτέλους και αυτοί οι άνθρωποι να νιώθουν αυτό που είναι: ίσοι με όλους, άνθρωποι και όχι Έλληνες ή Ξένοι. Πότε τελικά θα αντιληφθούμε ότι γινόμαστε αυτό που το περιβάλλον μας επιτάσσει; Πότε θα αντιληφθούμε ότι η λέξη άνθρωπος και πολίτης υπερβαίνει σε σημασία έναν εθνικό προσδιορισμό; Μπορούμε να συνεχίσουμε να υπάρχουμε και να εξελισσόμαστε, πρώτα ως άνθρωποι και έπειτα ως Έλληνες, αν δεν συνειδητοποιήσουμε το σύγχρονο περιβάλλον, στο οποίο ζούμε; ; Κυρίως όμως, αν δεν βάλουμε την έννοια Άνθρωπος υπεράνω αυτής του Έλληνα; Η πατρίδα φωλιάζει μέσα μας και όχι σε σημαίες και εθνικά σύμβολα
«…ποτέ μη λες ότι είσαι Αθηναίος ή Κορίνθιος, αλλά πολίτης του κόσμου»… Σωκράτης
«Δε δέχομαι τα σύνορα, δε με χωρούν τα φαινόμενα, πνίγομαι!….Όχι! Όχι! Ποτέ μην αναγνωρίσεις τα σύνορα του ανθρώπου! Να σπας τα σύνορα! Να αρνιέσαι ό,τι τα μάτια σου θωρούν!! Ποιος μας φυτεύει σε τούτη τη γη χωρίς να μας ζητήσει την άδεια; Ποιος μας ξεριζώνει από τούτη τη γη χωρίς να μας ζητήσει την άδεια;…»
Συγκέντρωση (Πορεία) αλληλεγγύης στους μετανάστες Σάββατο 6 Μαρτίου πλ. Ταχυδρομείου

Ανεξάρτητη Μαθητική Κίνηση

«Η εξέγερση στον κόσμο είναι σαν ρωγμή σε ένα τείχος. Η πρώτη αντίδραση είναι να δεις από την άλλη πλευρά. Ύστερα όμως αυτή η ματιά αποδυναμώνει το τείχος και στο τέλος το σκίζει στα δύο»

Subcomandante Marcos

6 Δεκέμβρη 2008: Ένα παράθυρο που κοιτάζει την κοινωνία. Το αφεντικό βρίζει τον υπάλληλό του. Η σερβιτόρα δέχεται σεξιστικά σχόλια απο τους πελάτες. Ο μαθητής αποβάλλεται από το λυκειάρχη λόγω «ανάρμοστης εμφάνισης». Μετανάστες περιμένουν υπομονετικά σε μια ουρά για αίτηση ασύλου. Ο φαντάρος περιμένει να περάσουν 9 μήνες εγκλεισμού, βαρεμάρας και εξευτελισμού της προσωπικότητάς του. Ο μισθωτός περιμένει στο λογιστήριο να πάρει την αποζημίωση: απόλυση λόγω «περικοπών». Η οικογένεια παρακολουθεί παθητικά στις ειδήσεις των 8 τι «πρέπει» να φοβάται. Η ίδια μίζερη, απρόσωπη καθημερινότητα. Σκιές ανθρώπων – μηχανές στην προγραμματισμένη αναπαραγωγή του συστήματος. Το σαββατόβραδο κίβδηλο άλλοθι της διάχυτης απελπισίας. Η εξουσία δείχνει δυνατή, το σύστημα συντηρείται, «ο κόσμος δεν μπορεί να αλλάξει».

Βράδυ 6 Δεκέμβρη 2008, Εξάρχεια: Μια σφαίρα απο όπλο μπάτσου βρίσκει τη καρδιά του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου. Εν ψυχρώ δολοφονία. Το παράθυρο της κοινωνίας ραγίζει. Οι σκιές αποκτούν υπόσταση, σάρκα και οστά. Δεν είναι πια μισθωτοί σκλάβοι, μαθητές, μετανάστες, γυναίκες, άντρες: είναι εξεγερμένοι. Τα σύμβολα της πολιτικής και οικονομικής εξουσίας και καταπίεσης αρπάζουν φωτιά. Ο δρόμος προς την κανονικότητα έμεινε κλειστός για 30 και περισσότερες μέρες από τους εξεγερμένους.

Το ξέσπασμα μπορεί να ήταν αυθόρμητο αλλά οι αιτίες του φτάνουν πέρα από την οργή και το πάθος της στιγμής. Δεν ήταν εξάλλου η μόνη δολοφονία του Κράτους και του Καπιταλισμού. Δεν ξεχνιούνται οι νεκροί μετανάστες, πνιγμένοι στο Αιγαίο, ανατιναγμένοι από νάρκες στα σύνορα, πεταγμένοι σε ένα χαντάκι στην Πέτρου Ράλλη. Δεν ξεχνιούνται οι νεκροί εργάτες, θύματα εργατικών «ατυχημάτων» επειδή το κέρδος των αφεντικών είναι σημαντικότερο από τα μέτρα ασφαλείας που προστατεύουν τη ζωή τους. Ούτε πρόκειται να ξεχαστούνε ποτέ οι τραυματίες και οι νεκροί των διαδηλώσεων, των «εκπυρσοκροτήσεων», της καταστολής.

Η βία αποτυπώνεται και μέσα στην αλλοτριωμένη εργασία, το να δουλεύεις εξαντλητικά ωράρια για το κέρδος του αφεντικού που καρπώνεται την υπεραξία. Το να παίρνεις ψυχοφάρμακα για να αντέξεις την καθημερινή κούρσα της επιβίωσης και του ανταγωνισμού. Το να χάνεσαι σε ένα πλήθος ανθρώπων που ‘χουν μάθει να ενδιαφέρονται μόνο για το ατομικό τους συμφέρον, να ανέρχονται κοινωνικά πατώντας πάνω στους πιο αδύναμους. Σε μια κοινωνία όπου επικρατεί ο ατομικισμός και ο καταναλωτισμός οι λέξεις αλληλεγγύη και αλληλοβοήθεια έχουν διαγραφεί από τις συνειδήσεις. Είμαστε, η συντριπτική πλειονότητα αυτής της κοινωνίας, οι άνθρωποι – μηχανές, οι άνθρωποι – εργαλεία, οι άνθρωποι – εμπορεύματα. Έχουμε όλους τους λόγους του κόσμου να εξεγειρόμαστε.

Ο περσινός Δεκέμβρης έφερε στο προσκήνιο την αντιβία του κινήματος, σπάζοντας το μονοπώλιο της βίας του Κράτους. Υιοθετήθηκαν από χιλιάδες ανθρώπους πρακτικές σύγκρουσης με την αστυνομία στο δρόμο, στοχευμένης καταστροφής καπιταλιστικών και κρατικών συμβόλων, όπως οι τράπεζες και τα υπουργεία. Κι όλες αυτές οι ενέργειες συνεχίστηκαν και ενισχύθηκαν σε πείσμα της συκοφαντίας των εξεγερμένων από τους ρουφιάνους έμμισθους κονδυλοφόρους των μέσων μαζικής «ενημέρωσης».

Η σημαντικότερη παρακαταθήκη όμως των Δεκεμβριανών είναι η ανάδειξη νέων μορφών οργάνωσης αντιθετικών προς το υπάρχον. Η δημιουργία αντιθεσμών όπως οι λαϊκές συνελεύσεις σε κατειλημμένους δημόσιους χώρους και η διαμόρφωση τους σε χώρους αυτοοργάνωσης και συλλογικής λήψης αποφάσεων. Πολλές από αυτές τις δομές, αν και αποτελούν ακόμη μονάχα νησίδες ελευθερίας, παραμένουν και συνεχίζουν τη δράση τους. Όσοι όρισαν την ύπαρξή τους μέσα αυτές τις διαδικασίες δεν θα ανεχτούν ποτέ ξανά να αφήσουν τις ζωές τους στα χέρια των «ειδικών». Η κανονικότητα έχει πλέον διαρρηχθεί. Τα αποξενωμένα μεταξύ τους κοινωνικά υποκείμενα αναζητούν και βρίσκουν το ένα στο πρόσωπο του άλλου συμμάχους.

6/12/2009 το ραντεβού ισχύει κανονικά.

Ιός Κοινωνικής Απελευθέρωσης (Ι.Κ.Α.)

Συγκέντρωση – Πορεία

Κυριακή 6/12, πλατεία Ταχυδρομείου

ώρα 12:00

Πανεκπαιδευτικη Πορεία

Δευτέρα 7/12, πλατεία Ταχυδρομείου

ώρα 12:00