Ενώ ψηφίζεται η αντιδραστική ασφαλιστική μεταρρύθμιση στη βουλή, στη Λάρισα, όπως και σε άλλες πόλεις, συνεχίστηκαν οι κινητοποιήσεις. Η ΓΣΕΕ, υπό την πίεση χιλιάδων εργαζόμενων και σωματείων, αναγκάστηκε να κηρύξει για άλλη μία φορά γενική απεργία. Τα πράγματα είναι βέβαια κάθε άλλο παρά ρόδινα για τους αγώνες των εργαζομένων. Στον ιδιωτικό τομέα και ειδικά στον τριτογενή (υπηρεσίες) η συμμετοχή στην απεργία είναι μικρή ενώ σε κάποιους κλάδους κυριαρχεί η διεκδίκηση καθαρά συντεχνιακών αιτημάτων. Μέσα σε όλα αυτά, οι εργατοπατέρες, σε όποιο κόμμα κι αν πρόσκεινται, φορούν το αγωνιστικό τους προσωπείο με μοναδικό σκοπό να προωθήσουν τα μικροπολιτικά τους συμφέροντα και την ενδυνάμωση του κομματικού τους στρατοπέδου.
ΝΑ ΤΕΛΕΙΩΝΟΥΜΕ ΜΕ ΤΗΝ ΠΑΡΑΠΛΗΡΟΦΟΡΗΣΗ
Μέσα σ’ αυτή την κατάσταση, κι ενώ η απεργία της ΔΕΗ και των οδοκαθαριστών τερματίζεται και εμφανίζονται σημάδια υπαναχώρησης από την πλευρά των εργαζομένων, έχουμε και το ΚΚΕ να προσπαθεί να καλύψει τα δικά του κενά και ιδιοτέλειες κυνηγώντας φαντάσματα. Η ανακοίνωση του ΠΑΜΕ σχετικά με τα γεγονότα της πορείας στις 19 Μάρτη και η πιο πρόσφατη του ΚΚΕ σχετικά με το ίδιο θέμα αποτελούν μνημεία παραπληροφόρησης και ψεύδους. Ας ανασκευάσουμε τα πιο «τρανταχτά» σημεία, κάτι όχι ιδιαίτερα δύσκολο εξάλλου αφού έχουμε να κάνουμε εδώ με επιστημονική φαντασία.
ΣΕΝΑΡΙΑ ΦΑΝΤΑΣΙΑΣ Ή ΟΤΑΝ Ο ΣΤΑΛΙΝ ΣΥΝΑΝΤΗΣΕ ΤΟΝ ΤΟΛΚΙΝ
Σενάριο 1ο: η «εγκληματική επίθεση» και οι «προβοκάτορες» που «θέλανε να αμαυρώσουν την πορεία». Το ΠΑΜΕ φρόντισε στην πορεία της 13ης Φεβρουαρίου να μας «ξεκαθαρίσει» ότι το Εργατικό Κέντρο και ο χώρος προσυγκέντρωσης της πορείας (κεντρική πλατεία) «του ανήκουν». Πιστό στην αλαζονική πεποίθησή του ότι αποτελεί τον «γνήσιο» και μοναδικό «εκπρόσωπο», «προστάτη» και «καθοδηγητή» της εργατικής τάξης και της αντίστασης στον καπιταλισμό, προσπαθεί να ηγεμονεύσει και να καπηλευτεί κάθε κίνημα. Για τους φορείς της «μοναδικής αλήθειας» δεν υπάρχει χώρος για άλλες πολιτικές απόψεις μέσα στο ανταγωνιστικό κίνημα.
Η δική μας θέση είναι σαφής. Το Εργατικό Κέντρο δεν μπορεί να ανήκει σε κανένα κόμμα, δεν μπορεί να είναι τσιφλίκι κανενός. Με ποιο δικαίωμα το ΚΚΕ θεωρεί ότι το ΕΚΛ είναι «συνιστώσα» της δικής του συνδικαλιστικής παράταξης απλά επειδή η τελευταία έχει την πλειοψηφία μέσα σ’ αυτό; Το ΕΚΛ είναι συνδικαλιστικός φορέας που ανήκει σε όλους τους εργαζόμενους. Το ΠΑΜΕ είναι συνιστώσα των εργατικών κέντρων και όχι το αντίθετο. Επίσης με ποιο θράσος ισχυρίζεται το ΚΚΕ ότι οι αναρχικοί «δεν έχουν καμία σχέση με τους αγώνες των εργαζομένων»; Οι αναρχικοί έχουν έντονη παρουσία στο εργατικό κίνημα τουλάχιστον από τον 19ο αιώνα ακόμη, πολύ πριν δημιουργηθεί το ΚΚΕ. Αναρχικοί και ελευθεριακοί σοσιαλιστές έχουν συμμετάσχει στην ίδρυση εργατικών κέντρων ή τα έχουν ιδρύσει οι ίδιοι σε πολλές πόλεις στην ελλαδική επικράτεια αλλά και στον υπόλοιπο κόσμο. Να θυμίσουμε ιστορικά την παρουσία τους στο κίνημα και τους αγώνες τους σε Πάτρα, Πύργο, Αγρίνιο και Βόλο στα τέλη του 19ου και στις αρχές του 20ου αιώνα, για να αναφέρουμε λίγες από τις πολλές περιπτώσεις; Να θυμίσουμε τον Μαρίνο Αντύπα και τις εξεγέρσεις των Θεσσαλών κολίγων που εμπνεύστηκαν από το έργο του; Τις άγριες απεργίες και τους αγώνες, από το Σικάγο μέχρι την Ισπανία και τη CNT;
Τις θέσεις και την κριτική μας για το συνδικαλισμό θα τις εκθέσουμε αναλυτικά αλλού. Εδώ μπορούμε απλά να πούμε ότι σε μια γενική απεργία έχουν το δικαίωμα να συμμετέχουν όλοι οι εργαζόμενοι/ες, οι φοιτητές/ριες, οι μαθητές/ριες σε όποια πορεία και με όποιο μπλοκ επιθυμούν. Έχουν το δικαίωμα να συμμετέχουν στην πορεία ενός συνδικαλιστικού φορέα με το δικό τους πολιτικό πλαίσιο. Κανείς μας δεν «χάλασε» καμιά πορεία, καμιά μας δεν έφτασε «πέντε λεπτά πριν την πορεία» και δεν «παρείσφρησε» σε κανένα μπλοκ. Προπαγανδίσαμε την απεργία και την πορεία μέρες πριν με αφίσες και φυλλάδια, είχαμε το δικό μας μπλοκ στο τέλος της πορείας πίσω από εργαζόμενους/ες από διάφορες αριστερές οργανώσεις και συλλογικότητες.
Το ΚΚΕ όμως ήθελε να κάνει την πορεία κομματικό του πανηγυράκι. Αυτό που δίσταζε (αν και επιθυμούσε) να κάνει στους αριστερούς που βρίσκονταν μπροστά μας λόγω «ιστορικότητας» κάποιων στελεχών τους, το έκανε σε εμάς καθώς πίστευε ότι εύκολα θα περνούσε ο τραμπουκισμός του σε μερικούς «νεολαίους». Προσπάθησε για άλλη μία φορά να μας απαγορεύσει το αυτονόητο δικαίωμά μας να πορευτούμε με το δικό μας πολιτικό πλαίσιο. Η «περιφρούρηση» του ΠΑΜΕ, δηλαδή τραμπούκοι, κομματόσκυλα με σημαίες, παλούκια στα χέρια, αντί να «περιφρουρούν» (από ποιους;) τα δικά τους μπλοκ, εισέβαλαν με τη βία ανάμεσα στο μπλοκ του συντονιστικού των εργαζομένων, που βρισκόταν μπροστά μας, και στο δικό μας και με απειλές, βρισιές και σπρώξιμο επιχείρησαν αυτό που είχαν καταφέρει στην προηγούμενη απεργία της 13ης Φλεβάρη, δηλαδή να μας απομονώσουν από την υπόλοιπη πορεία. Αυτή τη φορά όμως συνάντησαν τη δική μας σθεναρή και αποφασισμένη αντίσταση. Σχηματίζοντας ανθρώπινες αλυσίδες και πιέζοντας τους καταφέραμε να τους απωθήσουμε. Όπως συμβαίνει συνήθως σε κάθε αψιμαχία, υπήρξαν και μικροτραυματισμοί. Αυτοί ήταν εκατέρωθεν καθώς και δύο δικοί μας σύντροφοι τραυματίστηκαν ελαφρά στον ώμο και τα δάχτυλα του χεριού από παλούκια τραμπούκων του ΠΑΜΕ. Την ευθύνη όμως γι’ αυτούς τους τραυματισμούς φέρουν αποκλειστικά όσοι προσπάθησαν να μας απαγορεύσουν το δικαίωμά μας να πορευτούμε, όσοι θεωρούν τις εργατικές πορείες τσιφλίκι και ιδιοκτησία τους: το ΠΑΜΕ.
Καμιά «εγκληματική επίθεση» δε συνέβη, μονάχα η αξιοπρεπής μας προσπάθεια να διαδηλώσουμε με την αλληλεγγύη συντρόφων μας. Απέναντι στα υψωμένα παλούκια των ΠΑΜιτών, το χυδαίο και απολίτικο υβρεολόγιό τους, στις απειλές τους πως «θα μας λιώσουν» και «θα μας στείλουν στο νοσοκομείο», στις φήμες και τις απειλές για το «τι μας περιμένει», από την προηγούμενη ακόμη πορεία, θα πρέπει να ήμαστε πολύ αφελείς για να κατέβουμε απροετοίμαστοι. Τα κράνη και οι σημαίες μας δεν ήτανε παρά στοιχειώδη μέσα προστασίας της σωματικής μας ακεραιότητας. Ούτε «ασφαλίτες» ούτε «προβοκάτορες» υπήρξαν ανάμεσά μας, παρά μονάχα στη νοσηρή φαντασία αυτών που βλέπουν παντού εχθρούς (και κυρίως από τη δικιά τους πολιτική όχθη) γιατί νομίζουν ότι είναι το κέντρο του κόσμου, οι μόνοι «αληθινοί αγωνιστές». Αν ψάχνουν για ασφαλίτες οι του Κόμματος ας ρίξουν μια ματιά στους δρόμους γύρω από την κατάληψη του ΙΚΑ όπου «αγκυροβολούν» παρακολουθώντας τον χώρο αρκετοί καθημερινά. Όσο για τις «σιδερόβεργες σε πλαστικούς σωλήνες» ή για τους «θώρακες των δυνάμεων καταστολής», εδώ η καλπάζουσα φαντασία των συγγραφέων της ανακοίνωσης του ΠΑΜΕ αγγίζει μυθιστορηματικά επίπεδα. Ίσως θα έπρεπε να ασχοληθούν επαγγελματικά με τη φανταστική λογοτεχνία, αν και δύσκολα θα μπορούσαν να γράψουν κάτι πιο διασκεδαστικό και εκτός πραγματικότητας από την ανακοίνωσή τους.
Σενάριο 2ο: Η «βενζίνη», το «μπουκάλι» και ο «αντικομμουνισμός». Ένα άλλο σύμπτωμα της αυτόκεντρης οπτικής του ΚΚΕ είναι πως στο «κόμμα της εργατικής τάξης» δεν μπορούν παρά να θεωρούν τους εαυτούς τους ως μόνους «πραγματικούς» κομμουνιστές. Εάν λοιπόν κάποιο σύνθημα στρέφεται εναντίον τους ή τους κάνει κριτική (για λόγους υπαρκτούς που δεν είναι πάντως επί της παρούσης) ερμηνεύεται γενικά ως «αντικομμουνιστικό». Εμείς όμως ποτέ δεν δηλώσαμε ούτε είμαστε αντικομμουνιστές, ούτε «τρέφουμε μίσος εναντίον των κομμουνιστών», ούτε βέβαια φωνάζουμε συνθήματα που να στρέφονται γενικώς ενάντια στον κομμουνισμό. Συμπονούμε τα μέλη του ΠΑΜΕ που ίσως ξυπνάνε ιδρωμένοι από εφιάλτες όπου η πόλη καίγεται από «βενζίνη και μπουκάλια». Μάλλον φταίνε οι… «τρομοκρατικές» μας πράξεις όπως η ρίψη αυγών και μπογιάς σε τράπεζες και κρατικά κτίρια που τους δημιουργούν τέτοιες φοβίες. Το μόνο που έχουμε εμείς «αμαυρώσει» είναι οι βιτρίνες αυτών που αυτή τη στιγμή επιχαίρουν με την ασφαλιστική μεταρρύθμιση, των ίδιων που κερδοσκοπούν στις πλάτες των ανθρώπων και τους εκμεταλλεύονται. Προσπαθούμε να καταλάβουμε γιατί κάποιοι υποτιθέμενοι κομμουνιστές νοιάζονται τόσο πολύ για την περιουσία των μεγαλοκαρχαριών του καπιταλισμού, γιατί κάποιοι υποτιθέμενοι επαναστάτες ενδιαφέρονται για κτίρια-σύμβολα της αστικής κρατικής εξουσίας.
Κάποιοι από μας μπορεί να πιστεύαμε παλιότερα πως οι «σύντροφοι» του ΚΚΕ εννοούσαν το πρώτο «Κ» του ονόματος του κόμματός τους. Ζητούμε συγγνώμη για την παρεξήγηση. Το αποδεικνύουν μόνοι τους καθημερινά και το κατανοούμε κι εμείς πλέον ότι οι αυτοαποκαλούμενοι «κομμουνιστές» του ΚΚΕ – που έχουν καταλάβει το Εργατικό Κέντρο και εξορμούν από το κτίριο της οδού Πανός – είναι απλά θιασώτες ενός κρατικοδίαιτου καπιταλιστικού (στην ουσία του) συστήματος με γραφειοκρατική δομή. Είναι ρεφορμιστές με επαναστατική προβιά, σταλινικές πρακτικές και αντεπαναστατική δράση. Η «αγωνιστικότητά» τους εξαντλείται στις περιφρουρήσεις απεργιών σε κάποια εργοστάσια και στο κάψιμο αμερικάνικων σημαιών; Η «αγωνιστικότητά» τους είναι στις αφίσες τους για την απεργία να ασχολούνται με το πώς θα «δυναμώσει το ΠΑΜΕ»; Πού βρίσκονται οι διαφορές τους με τη ΓΣΕΕ; Στα αιτήματα για μεγαλύτερες αυξήσεις; Πού είναι η «αγωνιστικότητά» τους και η ρήξη τους με τους (άλλους) εργατοπατέρες της ΓΣΕΕ που θα ρίξει τους νόμους για το ασφαλιστικό όταν στο πλήθος σωματείων που ελέγχουν δεν καλούν σε άγριες απεργίες διαρκείας αλλά αρκούνται σε μονοήμερες μια-δυο φορές το μήνα; Τους ενδιαφέρει τόσο πολύ να μη διαταραχθεί η «κοινωνική συνοχή» τη στιγμή που βρισκόμαστε σε συνθήκες κοινωνικού ταξικού πολέμου, τη στιγμή που το κεφάλαιο αντεπιτίθεται και οι άνθρωποι δυστυχούν, που η μιζέρια και οι εμετικές ρατσιστικές ιδεολογίες προελαύνουν στην κοινωνία; Αν μετά τους κατηγορήσουμε ως συνοδοιπόρους του αστικού ολιγαρχικού συστήματος εξουσίας θα έχουμε άδικο; Το φασίζον γκεμπελικό ύφος και αισθητική της λάσπης, της παραπληροφόρησης, της δημιουργίας εντυπώσεων και των εκκλήσεων να μας «καταδικάσουν» διάφοροι φορείς στην ανακοίνωση του ΠΑΜΕ ανακατεύει τα στομάχια μας. Κατανοούμε ότι τα κινήματα και οι αντιστάσεις που αναπτύσσονται στην κοινωνία από τα κάτω τα τελευταία χρόνια, τους ξεπερνούν σε θεωρητικό και πρακτικό επίπεδο και αυτό τους δημιουργεί άγχος. Ας μη στρουθοκαμηλίζουν όμως οι «σύντροφοι» του ΚΚΕ. Τα δικά τους εσωοργανωτικά προβλήματα, την αδυναμία τους να επιβάλλουν στη βάση τους τη γραμμή της ηγεσίας δεν μπορούν αιωνίως να τα ξεπερνάνε εφευρίσκοντας εξωτερικούς εχθρούς ώστε να φανατίζουν και να συσπειρώνουν τον κόσμο τους.
Εμείς, από την πλευρά μας, χαιρόμαστε που υπάρχουν άνθρωποι στη βάση του ΚΚΕ που προβληματίζονται και δεν είναι πειθήνια στρατιωτάκια στη γραμμή της κομματικής πειθαρχίας. Εμείς θεωρούμε εχθρούς μας το αστικό σύστημα εξουσίας, τις κυβερνήσεις που επιτίθενται σε κατακτήσεις εργαζομένων κερδισμένες με αγώνες, όπως η κοινωνική ασφάλιση, θεωρούμε εχθρούς μας τις πολιτικές που μοιράζουν απλόχερα μιζέρια, καταπίεση και φόβο. Μέσα στο πεδίο του κοινωνικού ανταγωνισμού τοποθετούμε τους εαυτούς μας από την πλευρά αυτών που προσπαθούν να πραγματώσουν, ακόμη και στο πεδίο της καθημερινότητας, δομές ισότητας, οριζόντιες και αμεσοδημοκρατικές, δομές βασισμένες στην αλληλεγγύη και την αυτο-οργάνωση, που προάγουν την κοινωνική απελευθέρωση. Με τις μικρές δυνάμεις μας προσπαθούμε να απευθυνθούμε στην κοινωνία. Μας αφήνει αδιάφορους το να επιδιδόμαστε σε κοκορομαχίες με οποιοδήποτε κόμμα ή μηχανισμό εξουσίας. Η δική μας κριτική είναι πολιτική. Αλλά όπως δεν δίνουμε το δικαίωμα σε καμία κυβέρνηση με τον αστυνομικό μηχανισμό της να μας απαγορεύει το αυτονόητο του να διαδηλώνουμε, δεν το δίνουμε ούτε σε έναν γραφειοκρατικό και κομματικά εκπορευόμενο συνδικαλιστικό σχηματισμό. Παραμένουμε εδώ.
Από την κατάληψη του ΙΚΑ, κάτω από το φως των κεριών και των άστρων.
Ιός Κοινωνικής Απελευθέρωσης
Πέμπτη 27 Μαρτίου 2008
