Spreads, τρόικα, αναδιάρθρωση, ΔΝΤ, κρίση, κρίση, κρίση… Τον τελευταίο χρόνο, media και θεσμοί χρησιμοποιούν τους δυσνόητους κώδικες και τη γλώσσα της οικονομίας, των στοιχείων και των αριθμών ώστε η κοινωνια να μπερδεύεται και να ζει δεσμευμένη σε ένα αβέβαιο παρόν και μέλλον.Μειώσεις μισθών, καταπάτηση εργασιακών δικαιωμάτων, κατάργηση δημόσιας υγείας και παιδείας, αυξήσεις στις συγκοινωνίες και και και…
Μετά από ατελείωτες ώρες δουλειάς, που τσακίζουν σώμα και μυαλό, παρακολουθολυμε μουδιασμένοι στην πολυθρόνα μας τηλεπαρουσιαστές και πολιτικούς να μας λένε με θράσος να κάνουμε υπομονή, να σκύψουμε το κεφάλι και να στηρίξουμε τα συμφέροντά τους.
Υπάρχει όμως κόσμος που ακόμη και με το μαχαίρι στο λαιμό, αρνείται να παραμείνει θεατής στη φάρσα που στήνεται μπροστά του για να καλυφθούν τα σιχαμένα εγκλήματά τους. Γιατί το παιχνίδι της εξουσίας είναι πια γνωστό. Η οικονομική κρίση δεν ωφείλεται απλά σε λάθος χειρισμούς και πολιτικές, ούτε είναι μπόρα που θα περάσει. Εξυπηρετεί το ίδιο το καπιταλιστικό σύστημα, που μέσα από τις στάχτες του θα ξαναγεννηθεί, κάτι που χρόνια τώρα επαναλαμβάνεται στην ιστορία.
Οι πλούσιοι πλουσιότεροι και οι φτωχοί φτωχότεροι. Η εξουσία διαιρεί και βασιλεύει. Αποχαυνώνοντάς μας, τρομοκρατώντας μας και στρέφοντας το ένα κομμάτι της κοινωνίας απέναντι στο άλλο, σκοπό έχει να μας εθίσει στο ψεύτικο όνειρο των “ευκαιριών” του καπιταλιστικού κόσμου.
Εμείς νιώθουμε την ανάγκη και την επιθυμία να βγούμε από το ατομικό μας καβούκι. Μαζί με τον κόσμο που εξοργίζεται με όλους αυτούς, που έχουν το θράσος να μας λένε ότι ξέρουν να σκέφτονται για μας, να αποφασίζουν για μας, να κόβουν και να ράβουν τα μέτρα τους στις δικιές μας πλάτες.
Κάτω στους δρόμους λοιπόν, στις γειτονιές, στους εργασιακούς χώρους, όποιος ξεφεύγει από κάθε καθήκον και κοινωνικό καταναγκασμό, σπάει τη σιωπή και τη δουλική καθημερινότητα. Δε χρειαζόμαστε κράτη και αφεντικά για να ζήσουμε. Το εργοστάσιο μπορεί να δουλεύει χωρίς αφεντικό, στα χέρια των εργατών και εργατριών, δρώντας οργανωμένα και συλλογικά. Οι κοινωνίες μπορούν να λειτουργούν εύρυθμα, μέσα από αμμεσοδημοκρατικές συνελεύσεις, χωρίς εκλεγμένους ηγεμόνες.
Δεν το χρειαζόμαστε το σάπιο σύστημά τους. Όχι πια υπόδουλοι στα χέρια τους, αλλά σύμμαχοι στην ανατροπή και καταστροφή τους για το τέλος κάθε καταπίεσης. Καλούμε σε άγριες απεργίες διαρκείας, εκεί όπου διεκδικούμε την αξιοπρέπειά μας ενάντια στις αυθαιρεσίες της κυρίαρχης μειονότητας. Εκεί που κάθε ελεύθερο πνεύμα αντιλαμβάνεται και εκδηλώνει τη συλλογική του συνείδηση.
Είναι ωραία εκείνη η στιγμή που εξαπολύεται μια επίθεση
ενάντια στην τάξη αυτού του κόσμου
Όλοι και Όλες στην απεργία 11 Μάη
Ιός Κοινωνικής Απελευθέρωσης
