Όταν ο Κορκονέας και ο Σαραλιώτης σήκωναν τα όπλα τους ενάντια στον Αλέξανδρο Γρηγορόπουλο το βράδυ της 6ης Δεκεμβρίου 2008, δεν μπορούσαν ίσως να φανταστούν τις επιπτώσεις του εγκλήματός τους, την μεγαλειώδη εξέγερση που ακολούθησε. Ίσως η όποια αναλυτική τους ικανότητα τυφλώθηκε από ένα κρεσέντο φασιστικού μίσους. Ίσως όμως και να υπολόγισαν σε κάτι άλλο: στην ατιμωτησία που ακολουθεί διαχρονικά τις εξάρσεις της αστυνομικής βίας. Οι συνήθης εσωτερική διαδικασία της Ένορκης Διοικητικής Εξέτασης (ΕΔΕ) σπάνια καταλήγει στην ενοχή ενός αστυνομικού1 και ακόμη πιο σπάνια τον παραπέμπει στην «Δικαιοσύνη». Αλλά ακόμη κι αν η υπόθεση φτάσει στα δικαστήρια, συνηθίζεται ο κατηγορούμενος είτε να αθωώνεται είτε να «πέφτει στα μαλακά»2.
Ο Χρυσοχοϊδης, από τότε που ανέλαβε το υπουργείο Δημόσιας Τάξης, δήλωσε πως κάθε «παραβάτης αστυνομικός θα τιμωρείται». Αυτή η στάση αποτελεί φαινομενικά μία «πρόοδο» σε σχέση με τις παλιότερες λογικές ξεδιάντροπης συγκάλυψης ανάλογων γεγονότων. Στην πράξη όμως πρόκειται για μία έξυπνη επικοινωνιακή τακτική που ρίχνει την ευθύνη στον κάθε ξεχωριστό μπάτσο, αποσείοντας την ευθύνη του υπουργείου και της ίδιας της διοίκησης της αστυνομίας. Πρόκειται για τη «σπαρτιάτικη» λογική του «κλέψε αλλά αν σε πιάσουμε θα τιμωρηθείς». Έτσι, η αστυνομία μπορεί να χρησιμοποιεί απροκάλυπτα βία, χωρίς αρνητικό αντίκτυπο στην ίδια και στο Κράτος, όταν αυτό εξυπηρετεί την σκοπιμότητα, αρκεί να μην υπάρχουν τα ενοχοποιητικά στοιχεία που θα τη δυσφημίσουν. Ο άτυχος, ηλίθιος ή απρόσεχτος μπάτσος που θα πιαστεί επ’ αυτοφώρω όμως, θα πληρώσει το τίμημα ως αποδιοπομπαίος τράγος για να επιτευχθεί η κάθαρση της ίδιας της υπηρεσίας.
Εμείς δεν εμπιστευόμαστε την «ελληνική Δικαιοσύνη». Γιατί πως να εμπιστευτείς μία «Δικαιοσύνη» που εξαντλεί την αυστηρότητά της σε πολιτικοποιημένα άτομα, σε μετανάστες, σε τοξικομανείς, σε κοινωνικά αποκλεισμένους; Μια «Δικαιοσύνη» που «βγάζει λάδι» πολιτικούς και βιομήχανους μεγαλοαπατεώνες που κλέβουν εκατομμύρια, που αθωώνει ενόχους για σκάνδαλα και τα συγκαλύπτει, αρκεί οι εμπλεκόμενοι να έχουν «υψηλές διασυνδέσεις» ή θέσεις σε κρατικές και εκκλησιαστικές δομές. Μια «Δικαιοσύνη» που στην τελική εξυπηρετεί την αναπαραγωγή των ίδιων άδικων κοινωνικών δομών που τη δημιούργησαν.
Χαρακτηριστική είναι και η μεταφορά της δίκης του Κορκονέα και του Σαραλιώτη στην Άμφισσα. Μία επαρχιακή πόλη, αρκετά μικρή, σε σχετική απόσταση από την Αθήνα και τους κεντρικούς συγκοινωνιακούς άξονες της χώρας και με περιορισμένες προσβάσεις. Είναι ίσως το ιδανικό μέρος ώστε να υπάρχει ο πλήρης έλεγχος της πόλης από την αστυνομία και να δυσκολεύει η πρόσβαση σε μάρτυρες κατηγορίας και στους συγγενείς του θύματος, όπως έχει δηλώσει και η ίδια η μητέρα του Α. Γρηγορόπουλου που διαμαρτυρήθηκε επανηλλειμμένα για τη μεταφορά της δίκης σε πολλούς κρατικούς φορείς, χωρίς να εισακουστεί.
Οι άνθρωποι που αηδίασαν με την κρατική κτηνωδία της δολοφονίας ενός 16χρονου παιδιού, οι άνθρωποι που δέχονται κάθε μέρα το βάρος της επιβίωσης μέσα στη σάπια καπιταλιστική κοινωνία, οι άνθρωποι που εξεγέρθηκαν εκείνο το Δεκέμβρη κι εκείνοι που εξεγείρονται καθημερινά και όσοι θέλουν να εξεγερθούν αλλά δεν έχουν βρει ακόμη τον τρόπο, περιμένουν να δουν την έκβαση αυτής της δίκης. Όχι ότι και μια βαριά καταδίκη του μπάτσου δολοφόνου θα αποτελεί «αληθινή δικαίωση» του νεκρού παιδιού. Αλλά θα δείχνει ότι η κοινωνική πίεση μπορεί συχνά να στριμώχνει τους κρατικούς θεμούς «στη γωνία».
1. Ειδικά όταν πρόκειται για «σοβαρά» περιστατικά ενάντια σε συνιστώσες του «εσωτερικού εχθρού», δηλαδή αγωνιζόμενα κινηματικά υποκειμένα όπως αντιεξουσιαστές και αριστεροί, υποκείμενα που εκπληρούν τον χαρακτηρισμό του κοινωνικά «Άλλου», του «ξένου», όπως μετανάστες και άλλες μειονότητες.
2. Ας θυμηθούμε κάποια χαρακτηριστικά περιστατικά:
· Το 1980 δολοφονείται ο φοιτητής Κουμής και η εργάτρια Κανελλοπούλου από τα ΜΑΤ κατά τη διάρκεια της διαδήλωσης της 17ης Νοέμβρη. Η εσωτερική έρευνα που εξαγγέλεται από την αστυνομία «δε βρίσκει ενόχους». Ο ίδιος μάλιστα ο τότε πρωθυπουργός Ράλλης προσφέρει ηθική στήριξη στη δολοφονική πρακτική της αστυνομίας δηλώνοντας ότι «κι ο αρχάγγελος Μιχαήλ κρατάει ρομφαία».
· Το 1985 στα Εξάρχεια δολοφονείται με σφαίρα στο κεφάλι από τον ΜΑΤατζή Μελίστα ο 15χρονος μαθητής Μ. Καλτεζάς. Ο δολοφόνος καταδικάζεται πρωτόδικα σε 8χρονη φυλάκιση αλλά στο εφετείο εφέθηκε ελεύθερος. Συνολικά μένει 2 χρόνια στη φυλακή.
· Το 2006 μετά την πορεία της 17ης Νοέμβρη στη Θεσσαλονίκη ο Κύπριος φοιτητής Αυγουστίνος Δημητρίου συλλαμβάνεται χωρίς κανένα λόγο από άνδρες της ασφάλεια και ξυλοκοπείται βάρβαρα και σαδιστικά απο αυτούς στη μέση του δρόμου, με αποτέλεσμα να αποκτήσει σοβαρά σωματικά και ψυχολογικά τραύματα. Όταν το περιστατικό καταγγέλεται από αυτόπτες μάρτυρες, η αστυνομική διαύθυνση Θεσσαλονίκης βγάζει ανακοίνωση όπου ισχυρίζεται πως ο Δημητρίου τραυματίστηκε μόνος του «πέφτοντας πάνω σε μία ζαρντινιέρα» και μάλιστα τον παραπέμπει για «αντίσταση κατά της αρχής» και για άλλα αδικήματα που ουδέποτε διέπραξε. Η αστυνομική σκευωρία αποκαλύπτεται όταν κυκλοφορεί στα ΜΜΕ βίντεο όπου καταγράφονται τα πραγματικά γεγονότα. Η εσωτερική αστυνομική διαδικασία που ακολουθεί «τιμωρεί» τους δράστες αστυνομικού με κάποια αστεία χρηματικά πρόστιμα ενώ ο διαυθυντής της Ασφάλειας Θες/νίκης που είναι παρόν στον ξυλοδαρμό προάγεται σε αστυνομικό διευθυντή σε πόλη της Μακεδονίας.
· Ακόμη και στη δολοφονία του Γρηγορόπουλου, οι πρώτες αστυνομικές ανακοινώσεις αναφέρουν ότι ο Κορκονέας και ο Σαραλιώτης δέχτηκαν επίθεση με μολότωφ και πέτρες οπότε η αντίδρασή τους ήταν αυτοάμυνα και δικαιολογημένη. Χρειαζόταν πάλι ένα τυχαία τραβηγμένο για να αποδειχθεί η αλήθεια.
Και η λίστα συνεχίζεται…….
Ιός Κοινωνικής Απελευθέρωσης (Ι.Κ.Α.)
