Αναρχικοί, αντιεξουσιαστές, αυτόνομοι και ανένταχτοι αποφασίσαμε να καταλάβουμε το παλιό κτίριο του ΙΚΑ στη Λάρισα, ένα κτίριο εγκαταλελειμένο εδώ και μια πενταετία περίπου, για να το αξιοποιήσουμε ως ελεύθερο κοινωνικοπολιτικό χώρο. Το παρακάτω κείμενο μοιράστηκε σε περίοικους και περαστικούς και η όλη δράση αντιμετωπίστηκε με αρκετά θετικά σχόλια. Προσπαθούμε να καθαρίσουμε και να κάνουμε στοιχειωδώς βιώσιμο τον χώρο. Παραμένουμε στην κατάληψη και διαθέτουμε και τη βοήθεια και την παρουσία δικηγόρου για παν ενδεχόμενο. Πολύ σημαντική υπήρξε η βοήθεια και αλληλεγγύη συντρόφων και συντροφισσών από γειτονικές πόλεις.
Η ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΟΠΛΟ ΜΑΣ
ΚΑΤΑΛΗΨΗ Ι.Κ.Α.
Σήμερα, Σάββατο 8 Μαρτίου καταλαμβάνουμε το παλιό κτίριο του Ι.Κ.Α. στην οδό Ασκληπιού. Το συγκεκριμένο κτίριο είναι εγκαταλελειμένο εδώ και έξι χρόνια και οι υπηρεσίες του Ι.Κ.Α. στεγάζονται σε ενοικιαζόμενα κτίρια στα οποία “τυχαίνει” να υπάρχει συνιδιοκτησία οικογένειας βουλευτή της ΝΔ στο ν. Λάρισας. Παρακολουθήσαμε κατά καιρούς διάφορα δημοσιεύματα σχετικά με την πρόθεση των αρχών να γκρεμίσουν το κτίριο με σκοπό το χτίσιμο νέου, που να καλύπτει τις κτιριακές ανάγκες του Ι.Κ.Α. Εντελώς “τυχαία” πάλι πολλά από αυτά τα δημοσιεύματα ήταν συγκεντρωμένα κατά την προεκλογική περίοδο.
Είναι γνωστό ότι το ελληνικό δημόσιο κατέχει πλήθος κτισμάτων που παραμένουν αναξιοποίητα για πολύ μεγάλα χρονικά διαστήματα. Ας μην τρέφουμε αυταπάτες. Αν ο κρατικός μηχανισμός ήθελε να αποκτήσει το Ι.Κ.Α. καινούργιες υποδομές, θα μπορούσε να το πράξει αρκετά πιο εύκολα και να μην πληρώνει δεκάδες χιλιάδες ευρώ κάθε μήνα σε ιδιώτες για να ενισχύσει την ντόπια “επιχειρηματικότητα”.
Τα προηγούμενα δεν είναι παρά ενα μικρό κομμάτι όσων διαδραματίζονται καθημερινά στο κοινωνικό πεδίο. Όλοι μας βιώνουμε την αλλοτρίωση της εργασίας, τον κατακερματισμό της ζωής, του χώρου και του χρόνου μας, την κυριαρχία του θεάματος σε όλα τα πεδία της καθημερινότητας, τον εγκλεισμό μας στην ατομική –ιδιωτική σφαίρα, την σταδιακή άλωση του δημόσιου χώρου απο το κεφάλαιο και τους κατασταλτικούς μηχανισμούς. Απέναντι σε όλα τα παραπάνω επιλέγουμε να καταλάβουμε ένα εγκαταλελειμένο κτίριο, το οποίο στερείται ζωής και χρησιμεύει ως επίκεντρο μιας μικροπολιτικής διαμάχης, για να στεγάσουμε σε αυτό τις επιθυμίες μας και να ικανοποιήσουμε την ανάγκη μας για επικοινωνία και αληθινές σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων, αφήνοντας πίσω εμπορευματικές και εξουσιαστικές δομές. Απέναντι στη μισθωτή δουλεία, αντιπαραβάλλουμε την αυτοδιάθεση της εργασίας σύμφωνα με τις ανθρώπινες ανάγκες. Απέναντι στην ιεραρχία και τον ανταγωνισμό, αντιπαραθέτουμε την αυτοοργάνωση και την αλληλεγγύη. Μπροστά στο θάνατο του δημόσιου χώρου προτείνουμε την επανοικειοποίηση του. Ενάντια στα ναρκωτικά και κάθε μορφή αποχαύνωσης, το πάθος για τη ζωή και τη δημιουργική φαντασία. Ενάντια στην εξουσιαστική και κανονιστική εκπαίδευση, τη συλλογική αυτομόρφωση. Απέναντι στο λήθαργο της ρουτίνας και την παθητική αποδοχή της μίζερης καθημερινότητας, επιχειρούμε να ισορροπήσουμε στη λεπτή γραμμή της εξέγερσης.
Θέλουμε η κατάληψη αυτή να αποτελέσει έναν ανοιχτό και ελεύθερο κοινωνικό χώρο, έναν πόλο δημιουργίας και αντιπληροφόρησης, μια εν δυνάμει ανατρεπτική επιλογή στα πλαίσια της κοινωνικής απελευθέρωσης.
