ΑΠΟ ΤΟ ΝΟΕΜΒΡΗ ΤΟΥ ’73 ΤΟ ΣΥΝΘΗΜΑ ΜΑΣ ΕΙΝΑΙ “ΚΑΤΩ Η ΕΞΟΥΣΙΑ”

Από το Νοέμβρη του ’73 το σύνθημά μας είναι κάτω η εξουσία
Τριάντα επτά χρόνια έχουν περάσει από την εξέγερση του πολυτεχνείου. Σχεδόν δύο χρόνια από την εξέγερση του Δεκέμβρη. Καμία μέρα όμως δεν έχει περάσει όμως χωρίς οι άνθρωποι που αγωνίζονται για μια πιο δίκαιη και ελεύθερη κοινωνία να επαναπαύονται και να συναινούν στην πολιτική αυτών που κυβέρνησαν μετά την δικτατορία του Παπαδόπουλου. Παρόμοιοι άνθρωποι με παρόμοιες ιδέες που αντιμετωπίστηκαν με παρόμοιο τρόπο από την εκάστοτε εξουσία. Τεντιμπόηδες-αλήτες-αγράμματοι-κουκουλοφόροι-αναρχικοί. Τα χτυπήματα δεν έρχονταν μόνο από την πλευρά της κάθε κυβέρνησης αλλά και από άλλους διεκδικητές της εξουσίας πολλές φορές μάλιστα και εξ αριστεράς. Το Κ.Κ.Ε πρώτο και καλύτερο μέσω του γνωστού δικού του εντύπου προπαγάνδισης είχε αποκαλέσει τους πρώτους καταληψίες του πολυτεχνείου προβοκάτορες και το άτομο που πρότεινε την κατάληψη του πολυτεχνείου, πράκτορα. Το ίδιο κόμμα αποτελώντας για άλλη μια φορά στην σύγχρονη ιστορία το φερέφωνο της εξουσίας «βάφτισε» με τους ίδιους χαρακτηρισμούς και τους εξεγερμένους του Δεκέμβρη προσθέτοντας τους κι άλλους χαρακτηρισμούς όπως σωματέμπορες και εμπόρους ναρκωτικών. Η παρουσία τους ως καπελωτές του πολυτεχνείου μπορεί να χαρακτηριστεί με μεγάλη επιείκεια προκλητική.
Οι εξεγερμένοι του Νοέμβρη και του Δεκέμβρη έδρασαν αυτόνομα μακριά από κομματικές γραμμές. Αυτούς τους ανθρώπους δεν τους ενώνουν καταστατικά αλλά το πάθος για ελευθερία, η ανάγκη για αγώνα μέχρι την καταστροφή των προβλημάτων που γεννά και συντηρεί ο καπιταλισμός. Ο εχθρός τότε και τώρα είναι ο ίδιος. Ο καπιταλισμός μεταλλάσσεται κι αν στις δεκαετίες του εξήντα και του εβδομήντα τον εξυπηρετούσαν ολοκληρωτικά καθεστώτα, σήμερα τον εξυπηρετούν οι οικονομικά φιλελεύθερα. Από τότε μέχρι σήμερα λοιπόν, τα ίδια προβλήματα βασανίζουν τους ανθρώπους και όχι απλά δεν λύνονται αλλά χειροτερεύουν.
Κάτω από το πρίσμα της διεθνούς οικονομικής κρίσης και τις προσταγές του διεθνούς νομισματικού ταμείου κοινωνικά κεκτημένα που έχουν κερδηθεί με αγώνες και αίμα καταστρατηγούνται διαρκώς. Το βασικό σύνθημα « Ψωμί, Παιδεία, ελευθερία» είναι πιο επίκαιρο από ποτέ.
Ψωμί: Το σκηνικό της εργασιακής τρομοκρατίας συνθέτουν: Ελαστικά ωράρια, ανασφάλιστη εργασία, μαζικές απολύσεις, ανεργία, μειώσεις μισθών, κατώτερος μισθός 500€, ασφαλιστικό. Όλα τα προηγούμενα οδηγούν όλο και μεγαλύτερο μέρος της κοινωνίας στην οικονομική εξαθλίωση.
Παιδεία: Όσο αφορά τον τομέα της παιδείας, την κατάργηση του άρθρου 16, τον περιορισμό του ασύλου και τον νόμο-πλαίσιο έρχονται να συμπληρώσουν τα νέα μέτρα της Διαμαντοπούλου τα οποία θα βάλουν ταφόπλακα μια για πάντα στη δημόσια δωρεάν παιδεία. Το πανεπιστήμιο γίνεται έρμαιο των μάνατζερ και των οικονομικών διαχειριστών οι οποίοι θα ταχθούν στο πλευρό πολυεθνικών εταιριών με αποτέλεσμα να χαθεί οριστικά ο έλεγχος του από την ακαδημαϊκή κοινότητα. Ταυτόχρονα, οι μαθητές καλούνται από πιο νωρίς να επιλέξουν ειδικευμένα μαθήματα που θα ακολουθήσουν ως το πανεπιστήμιο το οποίο έχει ως επακόλουθο οι γενικές γνώσεις να παραμερίζονται και ο απόφοιτος λυκείου να έχει εκπαίδευση έτσι ώστε να αποτελέσει ένα εξειδικευμένο γρανάζι του καπιταλιστικού συστήματος.
Ελευθερία: Το κράτος φοβούμενο τις αναμενόμενες αντιδράσεις της κοινωνίας χρησιμοποιεί όλα τα όπλα του και εφευρίσκει καινούρια με σκοπό να τσακίσει κάθε φωνή αντίστασης. Στο νομικό «οπλοστάσιο» του κράτους προστίθεται η τροποποίηση του τρομονόμου ( η οποία πέρασε στο θερινό τμήμα της βουλής χωρίς να το αντιληφθεί κανένας αφού αποσιωπήθηκε από τα Μ.Μ.Ε και τα αριστερά κόμματα όπως και από οποιονδήποτε φορέα θα μπορούσε να τη γνωρίζει) η οποία ουσιαστικά δίνει στο κράτος το περιθώριο να κατηγορήσει σαν τρομοκράτη οποιονδήποτε διεκδικεί συνδικαλιστικά, κοινωνικά και πολιτικά δικαιώματα. Ξεκάθαρα και χωρίς υπεκφυγές αναφέρεται στον τρομονόμο ότι θα διώκεται σαν τρομοκράτης οποιοσδήποτε χρησιμοποιεί την βία ως μέσο για την εξασφάλιση της ελευθερίας, της δημοκρατίας και των ανθρώπινων δικαιωμάτων.
Μίλησε κανείς για χούντα???
Με το πρόσχημα της ασφάλειας το κράτος έχει κατεβάσει στους δρόμους κάθε λογής ένστολα καθίκια με αιχμή του δόρατος τους συμμορίτες της ομάδας ΔΙΑΣ των οποίων η δράση δεν είναι άλλη από τους συνεχείς εξευτελιστικούς σωματικούς ελέγχους και τον τραμπουκισμό σε οποιονδήποτε φαντάζει περίεργος στα μάτια τους. Τα πιο πρόσφατα «κατορθώματά» τους τα οποία επιμελώς αποσιωπούνται είναι ο άγριος ξυλοδαρμός μαθητή στον Βόλο που κατέληξε με ρήξη τυμπάνου επειδή δεν σταμάτησε σε σήμα ελέγχου, όπως και η δολοφονία μαθητή στο Ηράκλειο Κρήτης τον οποίο παρέσυρε αυτοκίνητο ενώ τον καταδίωκαν.
Στα χρόνια που ακολούθησαν για όσους αγωνίστηκαν και δε δέχτηκαν να εξαργυρώσουν τους αγώνες τους σε βουλευτικές καρέκλες σίγουρα το πέρασμα στην αστική «δημοκρατία» δεν δικαίωσε τους αγώνες τους.

Ιός Κοινωνικής Απελευθέρωσης